مروری بر نقش فضای سبز در درمان کودکان با اختلال طیف اوتیسم

اوتیسم بیماری نوروبیولوژیکی کودکان است که منجر به ایجاد مشکلاتی در گفتار، انجام مهارت های اجتماعی و بروز حرکات تکراری، کلیشه ای و رفتارهای بی هدف می شود و پاتوژنز به طور دقیق مشخص نیست. هدف از مطالعه مروری حاضر تاثیرات مثبت یا منفی جنبه های خاص محیطی و مشارکت خانواده در فراهم نمودن فضای مناسب از لحاظ تراکم فضایی، نور طبیعی، فضای سبز، روی رفتارها و ظرفیتهای توجهی کودکان دارای این اختلال میباشد. با جستجو در پایگاه های اطلاعاتی Magrian , Google scholar SID,science direct, ISC,SILVICA واستفاده از کلمات کلیدی فضای سبز، اوتیسم، کودک با توجه به محدودیت پژوهشها در این زمینه ۱۴ مقاله داخلی و خارجی انتخاب شد و مورد بررسی قرار گرفت. پژوهشهای انجام شده در زمینه های پذیرش اجتماعی، رفتارهای حرکتی،تمرکز، اضطراب، استرس، بی خوابی،حس دلبستگی و امنیت، اختلالات حسی، پایداری اجتماعی، واکنشهای فیزیولوژیکی، تصورات ذهنی، عملکرد شناختی، همچنین از نقطه نظر فشارهای انتخابی مرتبط با ژنتیک در رابطه با کودکان اوتیسمی جمع آوری گردید. مرور مطالعات انجام شده نشان داد که استفاده از نور طبیعی، داشتن ارتباط بصری و شنیداری با فضای بیرون از خانه، پرداختن به فعالیت های فیزیکی و بازی های هدفمند در فضای باز و طبیعی و سبز خارج از منزل و پارکها باعث کاهش معناداری شدت علائم اختلال اوتیسم در کودک میباشد و انتظار میرود این عوامل کیفیت زندگی فردی و اجتماعی آنان را ارتقا دهد.

Keywords:

اوتیسم , فضای سبز , خانواده , کودک