اثر دو نوع تمرین بازتوانی تداومی و تناوبی بر VEGF و اندوستاتین سرمی در مردان مبتلا به بیماری قلبی پس از عمل آنژیوپلاستی عروق کرونر (PCI)

مقدمه آنژیوژنز فرایندی حیاتی در رشد و توسعه بافتی به ویژه بافت عضلانی محسوب می شود که تحت تاثیر انقباض عضلانی قرار می­گیرد. توسعه فرآیند آنژیوژنز در بیماران قلبی بسیار حیات بخش است. از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو نوع تمرین بازتوانی قلبی تداومی و تناوبی بر VEGF و اندوستاتین سرمی در بیماران مردان مبتلا به بیماری قلبی پس از عمل آنژیوپلاستی عروق کرونر (PCI) بود. مواد و روش ­ها تعداد ۳۰ نفر از بیماران واجدین شرایط به صورت تصادفی در سه گروه تمرین هوازی، تناوبی و کنترل قرار گرفتند. دو گروه تمرینی با توجه به پروتکل اختصاصی خود به مدت هشت هفته به تمرین پرداختند. ۴۸ ساعت قبل و بعد از آخرین جلسه تمرینی در شرایط ناشتا، خون­گیری از گروه­های پژوهش انجام شد. مقادیر VEGF و  ESبا استفاده از کیت به روش ELISA اندازه­گیری شد. برای تحلیل داده­ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و در صورت وجود تفاوت بین گروه­ها برای تعیین محل تفاوت، از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. یافته­ ها نتایج پژوهش حاضر نشان داد که اجرای تمرینات تداومی و تناوبی باعث افزایش معنی داری در مقدار  VEGFو کاهش مقدار اندوستاتین نسبت به گروه کنترل گردید. کاهش اندوستاتین در گروه تمرین تناوبی پررنگ تر بود. نتیجه­ گیری تمرین تناوبی می تواند مانند تمرین هوازی، به عنوان تمرینی ایمن و اثربخش در دوره بازتوانی قلبی مورد استفاده قرار گیرد. حتی می توان نتیجه گرفت که تمرین تناوبی در کاهش مسیر مهاری آنژیوژنز اثر بخشی بیشتری داشت.

Keywords:

Hypoxia , Cardiac Rehabilitation , Endothelial , Shear Stress , هایپوکسی , بازتوانی قلبی , اندوتلیال , تنش برشی