سیویلیکا را در شبکه های اجتماعی دنبال نمایید.

اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری به شیوه گروهی بر افسردگی،اضطراب و افزایش کیفیت زندگی در زنان سرپرست خانوار شهرستان قلعه گنج

Publish Year: 1400
Type: Journal paper
Language: Persian
View: 193

This Paper With 8 Page And PDF Format Ready To Download

Export:

Link to this Paper:

Document National Code:

JR_JPNI-10-14_023

Index date: 7 April 2022

اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری به شیوه گروهی بر افسردگی،اضطراب و افزایش کیفیت زندگی در زنان سرپرست خانوار شهرستان قلعه گنج abstract

پیش زمینه و هدف: عوامل متعددی از جمله طلاق، اعتیاد، زندانی شدن و مرگ همسر می تواند موجب تغییر ساختار خانواده شود و پدیده تک والدی یا سرپرستی زنان را در پی داشته باشد. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان گروهی کوتاه مدت فعال سازی رفتاری بر علایم افسردگی ،اضطراب و افزایش کیفیت زندگی در زنان سرپرست خانوار شهر قلعه گنج می باشد. مواد و روش کار: در یک طرح شبه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون توام با گروه کنترل، تعداد ۳۰ نفر از زنان سرپرست خانوار مبتلا به افسردگی و اضطراب پس از ارزیابی های بالینی اولیه و احراز شرایط پژوهش، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه درمان فعال سازی رفتاری (۱۵ نفر) و یا گروه کنترل (۱۵) نفر گماشته شدند .گروه آزمایش طی ۱۰ جلسه درمان هفتگی فعال سازی رفتاری را دریافت داشت .تمام شرکت کنندگان پرسشنامه افسردگی بک، پرسشنامه اضطراب بک و پرسشنامه  WHOQOL-BREF را به عنوان ابزارهای پژوهش، در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری ۱ ماهه تکمیل کردند. داده ها به کمک روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج حاصل از آزمون مانکوا نشان داد که درمان فعال سازی رفتاری اثر معنی داری بر کاهش علایم افسردگی ،اضطراب و افزایش کیفیت زندگی دارد.نتایج به دست آمده در مرحله پیگیری ۱ ماهه نیز حفظ شده بودند. بحث و نتیجه گیری: درمان فعال سازی رفتاری کوتاه مدت در بهبود علایم افسردگی ،اضطراب و افزایش کیفیت زندگی در زنان سرپرست خانوار تاثیر قابل توجهی دارد.

اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری به شیوه گروهی بر افسردگی،اضطراب و افزایش کیفیت زندگی در زنان سرپرست خانوار شهرستان قلعه گنج Keywords:

اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری به شیوه گروهی بر افسردگی،اضطراب و افزایش کیفیت زندگی در زنان سرپرست خانوار شهرستان قلعه گنج authors

خدابخش خارایی

PhD Student in Educational Psychology, Azad University, Birjand, South Khorasan, Iran

مجید عزیزی

Master student of clinical psychology, Azad University, Bandar Abbas, Hormozgan, Iran