امکان نو آوری در فرهنگ وهنر سنتی

اگر معنا وتعریف مفاهیم سنت وبدعت دینی را از سنت و نو آوری ادبی جدا نکنیم، ممکن است سنتهای ادبی را نیز همچون سنتهای الهی مقدس وتغییر ناپذیر بدانیم. آنگاه بدعتهای ادبی را نیز مانند بدعت دینی حرام بپنداریم. همچنین اگر مفاهیم « سنتی »، (traditional) « سنتگرایی » (traditionalism) « نوآوری » (innovation) و« نوگرایی » (modernism) نشناسیم به همان جایی می رسیم که از سویی روشنفکرانی از منظر مدرنیسم، نوآوری را در فرهنگ وادب وسنتی ناممکن می پندارند و از سوی دیگر پژوهشگرانی مانند رنه گنون فرانسوی یا دکتر سید حسین نصر از ایران، از دیدگاه سنتگرایی به همین نتیجه, یعنی انکار نوآوری در فرهنگ وهنر سنتی می رسند. آیا نمی توان با نگاهی فراتر از این دو نگاه به موضوع نگریست؟ « خلق مدام » آیا نمی توان همچون عین القضات، مولوی، ابن عربی، ملا صدرا و... از دیدگاه به هستی نگریست وآن را در هر نفس نو یافت؟ چنانکه خدا در قرآن « خلق جدید » یا به عبارت دیگر اگر دست کم یک بار در فرهنگ .« کل یوم هو فی شان » : فرموده است « شدنی » است، پس « شده » وادب سنتی، نوآوری پدید آمده است، می توان گفت: که چون است!