تبیین مفهوم پدیدار شناسی در فرآیند طراحی معماری

امروزه طراحان در صورت استفاده موثر از رابطه انسان و مکان در خلق فضا می توانند محیط های با معنا و با هویت بیافرینند. پدیدارشناسی به دلیل داشتن قابلیت شناخت رابطه انسان و مکان می تواند باعث ایجاد ذهن خلاق در طراحان شود. در این مقاله سعی برآن داریم که بفهمیم چگونه پدیدارشناسی می تواند به طراحان در فرآیند طراحی معماری کمک کند و هدف ما در این تحقیق چگونگی استفاده از نگرش از منظر «پدیدارشناسی» در فرآیند طراحی معماری است و اینکه برای آموختن از فرآیند طراحی و همچنین بهبود ارتباط طرح با کاربر واقعی، می توان رویکرد پدیدارشناسی را بکار گرفت و همچنین از رابطه انسان و مکان در خلق فضا می توانند محیط های با معنا و با هویت بیافرینند . در این حالت، میزان موفقیت طرح در آفرینش حس مکان پس از بهره برداری مورد سنجش قرار می گیرد. روش تحقیق این مقاله توصیفی-تحلیلی و ابزار جمع آوری اطلاعات به صورت اسنادی و کتابخانه ای می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد در مراحل اولیه فرآیند طراحی از رویکرد «پدیدارشناسی مکان» می توان استفاده کرد. در این مرحله به کارگیری روح مکان به عنوان راهنمای طراحی در فرآیند طراحی معماری هم امکان پذیر و هم الزامی می باشد، و از حس مکان می توان با مشارکت ذی نفعان برای ایجاد ظرفیت ارتباط موثر بین فرد و مکان در فرآیند طراحی استفاده کرد. علاوه بر این، برای آموختن از فرآیند طراحی و همچنین بهبود ارتباط طرح با کاربر واقعی، می توان رویکرد پدیدارشناسی را بکار گرفت. در این حالت، میزان موفقیت طرح در آفرینش حس مکان پس از بهره برداری مورد سنجش قرار می گیرد.