بررسی و ارزیابی چالشها و مشکلات عمده در شهرهای جدید ایران (مطالعه موردی: شهر جدید پردیس)

برنامه ریزی شهری از جامعیت خاصی برخوردار میباشد و محتوای آن به نسبت عمق ارتباطی که با محیط شهر و ساکنان آن دارد، بسیارگسترده است. شهر یکی از پدیدههای بشری در محیط زیست به منظور اسکان، تامین معیشت، داشتن روابط اجتماعی و اقتصادی است. انگیزه ایجاد شهرهای جدید بیشتر به منظور کاهش تراکم جمعیت در نواحی شهری بزرگ )مادرشهرها( است. بسیاری از شهرهای جدید با چالشهای کم و بیش مشترکی در حوزه هایی چون کیفیت زندگی، تراکم ترافیکی، ابعاد هویتی، ناپایداری محیطی، تغییرات اقلیمی و از این قبیل مواجه شده اند. شهرهای جدید، اجتماعهای برنامه ریزی شده ای هستند که در پاسخ به اهداف از پیش تعیین شده ایجاد میشوند. ایران در دهه ۶۰ روبا رشد شتابان جمعیت، مهاجرتهای جمعیت به نقاط شهری و گسترش شهرهای موجود بالاخص شهرهای بزرگ، تشدید نیاز به احداث مسکن و نابسامانی در نظام استقرار و سازمان فضایی سکونتگاه های انسانی در کشور مواجه بود. موانع و چالشهای بنیادی در تجربه سه دهه ایجاد شهرهای جدید وجود دارد که این شهرها را با تاخیر در تحقق اهداف خود و یا حتی انحراف از دستیابی به کیفیت محیطی برنامه ریزی شده روبرو کرده است. اداره و تصمیم گیری در باب وضعیت فعلی و آینده شهرهای جدید در ایران، به دلیل پیچیدگی و تنوع مسائل و ماهیت این شهرها و زندگی در آنها، با روشهای سنتی امکانپذیر نیست. در این مقاله از روش تحقیق کتابخانه ای توسط نگارنده استفاده شده است.