بررسی اثربخشی تئاتر درمانی بر بهبود شایستگی اجتماعی دانش آموزان با اختلال خاص یادگیری در ریاضی

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی آموزش تئاتر درمانی بر شایستگی اجتماعیدانش آموزان با اختلال ریاضی اجرا شد. این پژوهش، یک مطالعه نیمه­آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه شاهد بود. ۳۰ دانش آموز پسر ۱۲ تا ۱۵ ساله با اختلال ریاضی که به روش نمونه گیری در دسترس از استان کرمانشاه انتخاب شده بودند، در این پژوهش شرکت داشتند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه ۱۵ نفری تقسیم شدند (یک گروه آزمایش و یک گروه شاهد). گروه آزمایش در ۱۰ جلسه ۴۵ دقیقه ای تحت آموزش تئاتر درمانی قرار گرفتند، درحالی که به گروه شاهد این آموزش ارائه نشد. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش، آزمون­ هوشی وکسلر کودکان و پرسش­نامه شایستگی اجتماعی فلنر و همکاران بود. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری تحلیل شد. نتایج نشان داد که بعد از مداخله، میانگین نمرات شایستگی اجتماعی گروه آزمایش به طور معناداری بیشتر از گروه شاهد بود. (۸۱/۱۱=F و ۰۰۱/۰>=P) همچنین، آموزش تئاتر درمانی بر همه خرده مقیاس های شایستگی اجتماعی (مهارت های شناختی، رفتاری، شایستگی هیجانی و آمایه انگیزشی) اثر مثبت و معناداری داشت. برنامه آموزش تئاتر درمانی باعث بهبود شایستگی اجتماعی در دانش­آموزان با اختلال ریاضی شد.

Keywords:

تئاتر درمانی , شایستگی اجتماعی , اختلال خاص یادگیری ریاضی