مداخله ای در سازگاری اجتماعی و کاهش رفتارهای تکانشی دانش آموزان پسر مبتلا به ناتوانی های یادگیری ریاضی: اثربخشی و کارآمدی آموزش والدین با رویکرد آدلری

پژوهش حاضر با هدف، مداخله­ای در سازگاری اجتماعی و کاهش رفتارهای تکانشی دانش­آموزان پسر مبتلا به ناتوانی­های یادگیری ریاضی: اثربخشی و کارآمدی آموزش والدین با رویکرد آدلری اجرا شد. این پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع  پیش­آزمون و پس­آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه­ی والدین دانش­آموزان ۱۰ تا ۱۲ سال شهرستان نورآباد (دلفان) در سال تحصیلی ۹۲-۱۳۹۱ تشکیل می­دادند که مبتلا به ناتوانی یادگیری ریاضی بودند. نمونه پژوهش شامل ۴۰ نفر از والدین دانش آموزان پسر مبتلا به ناتوانی یادگیری ریاضی بود. که از میان والدین دانش­آموزان بعد از شناسایی به وسیله آزمون ریاضی کی­مت و انجام مصاحبه بالینی ساختاریافته به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. ابزارهای پژوهش شامل، مصاحبه بالینی ساختاریافته، آزمون ریاضی کی­مت، مقیاس تکانشوری بارات و پرسشنامه سازگاری اجتماعی بود. از هر دو گروه پیش آزمون، پس­آزمون به عمل آمد. در فرآیند اجرا، گروه آزمایش به مدت ۱۲ جلسه ۷۵ دقیقه­ای آموزش والدین با رویکرد آدلری دریافت کردند در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله­ای دریافت نکردند. برای تجزیه و تحلیل آماری داده­ها نیز از روش تحلیل واریانس چند متغیری استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس چند متغیری (MANOVA) نشان داد برنامه آموزش والدین با رویکرد آدلری بر کاهش تکانشوری و بهبود سازگاری اجتماعی فرزندان آنها موثر است (۰۰۱/۰≥P). به این صورت که منجر به کاهش تکانشوری و سازگاری اجتماعی، عاطفی و آموزشی دانش­آموزان مبتلا به اختلال ریاضی می­شود. می­توان نتیجه گرفت درمان آدلری روش کارآمدی در بهبود علائم رفتاری دانش­آموزان مبتلا به اختلال ریاضی است و لازم است تفاوت آن در سایر متغیرهای مربوط به دانش­آموزان مبتلا به اختلال ریاضی بررسی شود.

Keywords:

آموزش والدین , رویکرد آدلری , تکانشوری , سازگاری اجتماعی , اختلال ریاضی