نقش معلم در بهبود لکنت زبان یک دانش آموز

یکی از شایع ترین ناروایی های گفتاری، لکنت زبان است. لکنت زبان نوعی اختلال گفتار است که مشکلاتی را در برقراری ارتباط با سرعت مناسب و پیوسته و روان ایجاد می نماید. در واقع لکنت عبارت است از تکرار، کشش، قفل شدن غیرارادی کلمه یا بخشی از کلمه که فرد قصد بیان آن را دارد. دراین مواقع معمولا همراه با تلاش برای بیان درست کلمات، تغیراتی نیز در سر و گردن به صورت پلک زدن، شکلک در آوردن، لرزش فک، لب ها یا کج کردن سر دیده میشود. این پژوهش از نوع روایت پژوهی است که با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای، مروری، دیدگاه های مطرح شده، مصاحبه با معلمان دوره ابتدایی و تجزیه و تحلیل اطلاعات به روش کدگذاری، جمع آوری و موردبحث و تبادل قرار گرفته شده است. براساس این پژوهش با سه معلم در رابطه با نقش آن ها در بهبود لکنت زبان یک دانش آموز، مصاحبه هایی انجام گردیده و طبق نتایج بدست آمده می توان گفت که اقداماتی همچون شناسایی هرچه سریع ترعامل بروز لکنت، پیگیری و اقدام برای درمان، همکاری خانواده و سایرین، مراجعه به مراکز مشاوره و گفتار درمانی، کنترل استرس واضطراب و همچنین بالا بردن اعتماد به نفس میتواند در درمان و بهبود لکنت زبان تاثیرگذار باشد.

Keywords:

لکنت زبان , استرس و اضطراب , اعتماد به نفس