هماهنگی فضا و زمان در معماری ایرانی

معماری به معنای مکانی که موجودیت جسمی یافته است، می تواند اندازه گیری مکانی و اندازه گیری زمانی شود. بدین معنا که بیننده برای درک کامل فضای معماری و یک ترکیب فضایی بایستی در آن حرکت کند تا بتواند آن را از جهات مختلف ببیند و حرکت احتیاج به زمان دارد. به این ترتیب زمان اصطلاحآ تبدیل به بعد چهارم در ادراک فضا می شود. زمان از مفاهیمی است که در آن غوطه ور و با آن دست به گریبانیم و واقعیتی است که با تجاربی که در طی حیات به دست می آوریم، بدان پی می بریم. زمان، مفهومی چنان ملموس، بدیهی، پیش پا افتاده و در عین حال عمیق است که نوشتن درباره اش جسارت زیادی را می طلبد. مفهوم فضا-زمان که تداوم در زمان در آن مستتر است، در هنر و معماری با حرکت در درون فضا مصداق پیدا می کند. معماری ایران به عنوان وجهی از فعالیت اقوام ایرانی برای شکل دهی فضاهای عمومی و خصوصی با قبول چهارچوب های فرهنگ ایرانی و به منظورتحکیم و تعالی ارزش های همان فرهنگ عمدتا با تکیه در ماده جوهری آن یعنی فضا، بیان می شود .سازماندهی فضا در معماری ایران براساس حضور و درک یک شبکه سه بعدی نامرئی تنیده در درون تمامی فضاهای خرد و کلان صورت می گرفته که طیف گسترده ای از تمامی فعالیت های آدمی از فکر کردن و تماشای گل و گیاه گرفته تا برگزاری مراسم پرجمعیت بوده است.

هماهنگی فضا و زمان در معماری ایرانی Keywords:

فضا , ترکیب فضایی , زمان , فرهنگ , معماری ایران