راهکارهای کدنویسی پیکربندی به منظور استفاده از الگوریتمهای تکاملی در طراحی پیکربندی فضایی (SLD)

این پژوهش به بررسی راهکارهای کدنویسی طراحی پیکربندی فضایی (SLD)، می پردازد. طراحی پیکربندی فضایی، به دلیل ذهنی و مبهم بودن و ساختار پیوسته یک مشکل پیچیده است. در طی این فرآیند، معیارهای متنوعی، در نظر گرفته شده است که مطابق با بسیاری از الزامات طرح نهایی است که انتظار می رود، آن ها را برآورده سازد. این گونه معیارها در زمینه های متعددی از ایمنی تا آسایش محیطی، از صرفه جویی انرژی تا ارزش های مالی ملک و غیره مطرح می شوند. هدف نهایی، شناسایی راه حل طراحی است که به بهترین نحو اهداف مختلف و گاه متناقض را محقق کند. بر اساس بررسی های انجام شده میتوان نتیجه گرفت که بطور کلی از چهار راهکار نگارش الگوریتم بهینه سازی برای اتوماسیون تولید پیکربندی شامل الگوریتم های شبکه محور، ناحیه محور، بیشینه محور و روش ترکیبی استفاده می شود. در روش شبکه محور، مناطق مسئله برای شبکه بندی تعریف می شود و فضا بر اساس مدول های شبکه تعریف می شود. در روش ناحیه محور، مرزهای خطی، فضا را تعریف می کند و در روش بیشینه محور مسئله به دو بخش هندسه و توپولوژی تقسیم می شود. روش ترکیبی نیز، روشی ما بین همه این روش ها می باشد.

Keywords:

طراحی پیکربندی فضایی , الگوریتم تکاملی , روش ناحیه محور , روش شبکه محور , روش بیشینه محور