تاثیر آموزش بر رشد اقتصادی در ایران با استفاده از روش بیزی چارکی

این تحقیق ابتدا به تعمیم ا الگوی منکیو-رومر-وایل (۱۹۹۲) می­ پردازد که در آن سرمایه فیزیکی به دو بخش خصوصی و دولتی تقسیم شده است. در این الگو نیروی کار در کنار سرمایه انسانی، به عنوان عواملی از تولید کل تعریف می شوند. با استفاده از اطلاعات سری زمانی سالهای ۹۸-۱۳۳۸ و با بهره گیری از روش بیزی چارکی به ارزیابی تاثیر سه نوع سرمایه شامل سرمایه های فیزیکی بخش های خصوصی و دولتی و سرمایه انسانی بر رشد اقتصادی می­ پردازیم. نتایج نشان می دهد که سرمایه های فیزیکی بخش خصوصی و همچنین سرمایه انسانی، تاثیری مثبت و کمی بر رشد اقتصادی در پایین ترین چارک دارند. هر چند که سرمایه بخش دولتی قویا تمامی بخش­های توزیع شرطی درآمد سرانه نیروی کار را افزایش می­دهد. علاوه بر این، اثر سرمایه فیزیکی بخش دولتی بر رشد اقتصادی در مقایسه با اثرات سرمایه فیزیکی بخش خصوصی و سرمایه انسانی، نیز بیشتر است.

Keywords:

آموزش , سرمایه انسانی , سرمایه بخش خصوصی , سرمایه بخش دولتی , رشد اقتصادی , روش بیزی چارکی