مهرورزی و اثر آن بر کاهش اضطراب کودکان

پژوهش حاضر با هدف اثر بخشی مهرورزی والدین بر تنظیم شناختی هیجان و خودکارآمدی دانش آموزان دختر مبتلا به اضطراب اجتماعی انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش را تمامی دانش آموزان دختر دوره ابتدایی دارای اضطراب اجتماعی به همراه مادرانشان در شهربنذرعباس(هرمزگان) تشکیل دادند.۴۰ نفر از مادران به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه ۲۰ نفری آزمایش و کنترل جایگزین شدند. طرح پژوهش از نوع نیمه تجربی با پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. بدین منظور والدین گروه آزمایش در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای آموزش فرزندپروری مبتنی بر مهرورزی شرکت کردند؛ اما برای گروه کنترل، مداخلهای صورت نگرفت. در نهایت دانش آموزان دختر در چند مرحله به پرسشنامه اضطراب اجتماعی لاپبویتز، پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان کودکان گارنفسکی و همکاران (۲۰۰۷) و مقیاس خودکارآمدی کودکان ویلر و ولد (۱۹۸۲) پاسخ دادند .داده های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کوواریانس یک متغیره تحلیل شد. نتایج نشان داد که مهرورزی کودکان بر کاهش اضطراب و سیار متغیرهای رفتاری مورد مطالعه اثر مثبت داشته و معنادار بود(.(p<۰.۰۰۵ همچنین نتایج نشان داد که بین نمرات گروه های کنترل و آزمایش در راهبرد منفی و مثبت تنظیم هیجان و خودکارآمدی دانش آموزان مبتلا به اضطراب اجتماعی تفاوت معناداری وجود دارد و مداخله آموزشی سبب افزایش استفاده از راهبرد مثبت تنظیم هیجان و افزایش خودکارآمدی و کاهش استفاده از راهبرد منفی تنظیم هیجان در دانش آموزان دختر شده است و مهرورزی والدین بر تنظیم شناختی هیجان و خودکارآمدی دانش آموزان دختر مبتلا به اضطراب اجتماعی بخش اثر است.

Keywords:

مهرورزی , اضطراب کودکان , خودکارآمدی , تنظیم هیجان