بررسی مولفه های سلامت عمومی و نوع شغل به عنوان پیش بین های استرس شغلی درکارکنان بیمارستان شهید رجایی اصفهان

سابقه و هدف: استرس شغلی به عنوان عاملی که آثار زیانباری بر بهره وری، کیفیت کار و سلامتی کارکنان داشته است، مورد توجه بوده است. از این رو پژوهش حاضر به چگونگی تاثیرگذاری استرس شغلی بر مولفه های سلامت عمومی کارکنان درمانی و غیر درمانی شاغل در یک بیمارستان پرداخته است. روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی است که به روش مقطعی طی زمستان ۱۳۹۶ انجام گرفته است. جامعه آماری شامل همه کارکنان بیمارستان تخصصی شهید رجایی اصفهان بود. اندازه نمونه برابر با ۱۰۰ نفر بود که به صورت تصادفی از بین تمامی کارکنان انتخاب شدند. ۵۰ نفر گروه نمونه از میان کارکنان درمانی و ۵۰ نفر دیگر از میان کارکنان غیر درمانی انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها، از پرسشنامه استرس شغلی اسیپو و پرسشنامه سلامت عمومی استفاده شد. داده ها از طریق روش های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و استنباطی (همبستگی، رگرسیون سلسه مراتبی و آزمون تی مستقل) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که از میان چهار مولفه سلامت عمومی، تنها افزایش میزان مشکلات جسمانی، پیش بینی کننده استرس شغلی بود. همچنین مشخص شد که کارکنان بخش های درمانی در مقایسه با کارکنان بخش های غیر درمانی استرس شغلی بالاتری را تجربه می کنند. نتیجه گیری: با توجه به آثار منفی استرس شغلی بر سلامت جسمانی کارکنان، اگرچه برخی عوامل استرس زا به ویژه عوامل سازمانی در کارکنان بخش های درمانی غیرقابل اجتناب است، با این حال می توان تمهیداتی جهت بهبود شرایط محیط کار انجام داد.  

Keywords:

Occupational stress , General health , therapeutic staff , Non- therapeutic staff , استرس شغلی , سلامت عمومی , کارکنان بخش های درمانی , کارکنان بخش های غیر درمانی