نقش میانجی انعطاف پذیری در تاثیر رفتارهای ارتقا دهنده سلامت بر احساس تنهایی در زنان دریافت کننده خدمات ناباروری

هدف پژوهش حاضر بررسی روابط ساختاری رفتارهای ارتقا دهنده سلامت با احساس تنهایی با نقش میانجی انعطاف پذیری در زنان مراجعه کننده جهت دریافت خدمات ناباروری بوده است . روش این پژوهش توصیفی با طرح تحقیق همبستگی از نوع روابط ساختاری بوده است . جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان مراجعه کننده به مرکز ناباروری حضرت مریم ساری جهت دریافت خدمات ناباروری در فاصله زمانی سه ماهه پاییز ۱۳۹۸ بود که تعداد آن ها ۱۱۹۷ نفر بوده است . روش نمونه گیری هدفمند بوده و تعداد نمونه طبق جدول کرجسی و مورگان ۲۹۱ نفر تعیین گردید. برای گردآوری داده ها از ابزار پرسشنامه سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت والکر، سکریت و پندر (۱۹۸۷) (HPLP-II)، پرسشنامه احساس تنهایی راسل ، پیلوا و کورتونا (۱۹۸۰) (UCLA)، و پرسشنامه انعطاف پذیری شناختی دنیس ، وندال و جیلون (۲۰۱۰) استفاده شده است . تجزیه و تحلیل داده ها با بسته آماری SPSS۲۵ و AMOS انجام گرفت و نتایج نشان دادند که انعطاف پذیری رابطه رفتارهای ارتقا دهنده سلامت با احساس تنهایی را به طور معناداری واسطه گری می کند؛ به طوری که این متغیر توان پیش بینی ۰.۵۷ R۲= از متغیر احساس تنهایی را دارا می باشد.

Keywords:

رفتارهای ارتقا دهنده سلامت , احساس تنهایی , انعطاف پذیری , زنان , ناباروری