پیش بینی تنظیم شناختی هیجان بر اساس ناگویی خلقی با نقش میانجی حساسیت اضطرابی در دانشجویان

این پژوهش با هدف تعیین برازش مدل ساختاری تنظیم شناختی هیجان بر اساس ناگویی خلقی با میانجی گری حساسیت اضطرابی در دانشجویان دانشگاه پیام نور در نیمه سال اول سال ۱۴۰۰ انجام شد. روش این مطالعه از نظر هدف بنیادی کاربردی و از نظر روش توصیفی از نوع همبستگی به روش معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشگاه پیام نور استان تهران در سال ۱۴۰۰ بود که در دوران شیروع کرونا و آموزش مجازی این دوره دانشجو بودند. نمونه این مطالعه شامل ۲۵۰ دانشجو بود که به صورت در دسترس و داوطلبانه انتخاب شدند. در این پژوهش سه پرسشنامه تنظیم شناختی - هیجانی گارنفسکی و همکاران ۲۰۰۶، حساسیت اضطرابی فلوید و همکارانش ۲۰۰۵ و مقیاس ناگویی خلقی تورنتو بگی و همکاران ۱۹۹۴ توسط شرکت کنندگان تکمیل شد. از شاخص های آمار توصیفی شامل میانگین، فراوانی ، درصد، انحراف معیار، همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر از طریق نرم افزار SPSS-۲۶ و نرم افزار ایموس نسخه ۲۴ جهت تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد مدل از برازش مناسبی برخوردار است. از طرفی با افزایش میزان ناگویی خلقی دانشجویان، میزان تنظیم هیجان سازش نایافته افزایش می یابد. با افزایش میزان راهبردهای سازش یافته شناختی هیجان دانشجویان، میزان حساسیت اضطرابی آنان کاهش می یابد. با افزایش میزان راهبردهای سازش نایافته دانشجویان میزان ابعاد ناگویی خلقی آنان افزایش می یابد. همچنین باافزایش میزان راهبردهای سازش یافته دانشجویان، میزان ابعاد ناگویی خلقی آنان کاهش می یابد. در نتیجه می توان گفت براساس حساسیت اضطرابی و ناگویی خلقی تنظیم هیجان سازش نایافته قابل پیش بینی است.

Keywords:

ناگویی خلقی , حساسی اضطرابی , تنظیم شناختی هیجان , دانشجویان