بررسی مورد–شاهدی افسردگی در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار قلبی

افسردگی به عنوان یک عامل خطر جهت ایجاد و تشدید بیماری های عروقی قلب مطرح می باشد، هم چنین ممکن است پیامد آن ها بوده و در نهایت منجر به بدتر شدن پیش آگهی، طولانی شدن درمان و افزایش هزینههای درمانی گردد. این مطالعه میزان علایم افسردگی را در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار قلبی در مقایسه با سایر بیماران بستری ارزیابی نموده است. روش کار: در این مطالعه مقطعی و مورد- شاهدی ۱۰۰ بیمار مبتلا به آنژین ناپایدار قلبی بستری در اورژانس قلب بیمارستان قائم(عج) در سال ۱۳۸۵ از نظر میزان علایم افسردگی در مقایسه با گروه شاهد بستری غیر مبتلا به آنژین قلبی بررسی شدند. روش جمع آوری دادهها با استفاده از پرسش نامه ی جمعیت شناختی و آزمون افسردگی بک بود. یافته ها به کمک روشهای آمار توصیفی و شاخصهای تمایل مرکزی و پراکندگی و روشهای آماری استنباطی مانند آزمون کای اسکویر و آزمون تی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافتهها: میانگین سنی بیماران قلبی ۷/۱۱±۴/۵۹ سال بود، ۶۴% مونث و۳۶% مذکر بودند. میزان افسردگی در گروه بیمار (۸۱%) به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد بود (۰۱/۰=P). ارتباطی بین سن، جنس، تاهل، تحصیلات، شغل، سابقه ی فامیلی افسردگی، مصرف داروی قلبی و روان پزشکی و مدت ابتلا به بیماری قلبی و روان پزشکی، با افسردگی پیدا نشد. افرادی که رضایت از درآمد آن ها کم بود، به طور معنی داری میزان افسردگی بیشتری داشتند (۰۰۶/۰=P). نتیجه گیری: میزان علایم افسردگی به طور بارزی در افراد مبتلا به آنژین ناپایدار قلبی بستری در بیمارستان بالاتر از سایر بیماران بستری است.  

بررسی مورد–شاهدی افسردگی در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار قلبی Keywords:

آزمون افسردگی بک , آنژین ناپایدار قلبی , افسردگی , بستری