بررسی تاثیر آموزش تحرک و جهت یابی بر رشد مهارت اجتماعی دانش آموزان نابینا یا کم بینا

نابینایی از جمله اختلالاتی است که برای فرد مبتلا رنج روانی و مشکلات فراوانی در زندگی روزمره ایجاد میکند. عمده ترین مشکل نابینایان یافتن مسیر و حرکت در جهت آن میباشد. یکی از مهمترین آثار آسیب بینایی، محدود شدن حرکت فرد در محیط است ولی فرد دارای آسیب بینایی میتواند با یادگیری مهارتهایی به حرکت مستقل و مطلوب در محیط دست یابد. حرکت مستقل در محیطی نیازمند دو توانایی مرتبط با یکدیگر است؛ جهتیابی و تحرک که آموزش تحرک و جهت یابی به دلیل افزایش استقلال فرداز اهمیت زیادی برخوردار است. این پژوهش باهدف بررسی تاثیر آموزش تحرک و جهت یابی بر رشد مهارت اجتماعی دانش آموزان نابینا یا کم بینا اجرا گردیده است. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی و روش کتابخانه ای است. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد با آموزش تحرک و جهتیابی میتوان مهارت اجتماعی دانش آموزان نابینا را افزایش داد و به بهبود شرایط زندگی و رشد مهارت اجتماعی آنها کمک کرد.

Keywords:

نابینایی , تحرک , جهتیابی , مهارت اجتماعی