اثر درمانی شناختی رفتاری بر افزایش خوشنودی زوجین و خودتمایزی زنان کارمند

هدف از این پژوهش اثربخشی درمان شناختی - رفتاری بر افزایش خوشنودی زوجین و خودتمایزی در زنان کارمند است. طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری همراه با گروه کنترل بود، که جامعه آماری آن، زنان متاهل و کارمند بین ۲۰ تا ۴۰ بودند. نمونه با توجه به ملاکهای ورود شامل ۳۰ زن کارمند بودند که این تعداد به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش به صورت تصادفی گمارده شدند که در هر گروه ۱۵ آزمودنی قرار گرفت. برنامه ی گروه درمانی شناختی - رفتاری برای گروه آزمایش به مدت ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه ای اجرا گردید و گروه کنترل هیچگونه مداخله ای دریافت ننمود. ابزارهای جمع آوری اطلاعات دو پرسشنامه ی خوشنودی زوجین انریچ و پرسشنامه ی خودتمایزی اسکورن وفریدلندر بود که روایی واعتبار هر دو مورد تایید قرار گرفته است. نتایج از طریق تحلیل کواریانس چندمتغیری مورد ارزیابی قرارگرفت. نتایج نشان داد که بین عملکرد دو گروه آزمایش و کنترل پس از مداخله ی شناختی - رفتاری تفاوت معنادار آماری وجود دارد، و درمان شناختی - رفتاری بر خوشنودی زوجین و خودتمایزی تاثیر دارد. لذا درمان شناختی - رفتاری میتواند روش کارآمدی در بهبود خوشنودی زوجین و همچنین افزایش خودتمایزی در زنان کارمند باشد.

Keywords:

خوشنودی زوجین , خودتمایزی , درمان شناختی - رفتاری.