عفونت مننگوکوکی و واکسن های موثر بر آن

مننژیت نایسریایی سر دسته علل مننژیت باکتریایی و دیگر عفونت های باکتریایی مهاجم در سراسر دنیا می باشد. نقش مننگوکوک به عنوان یک علت مننژیت باکتریایی در سالهای اخیر برجسته تر شده است که علت آن کاهش مننژیتهایی است که توسط هموفیلوس آنفلوآنزا نوع b و استرپتوکوک پنومونیه به دلیل ورود واکسن های کونژوگه جدید، کاهش لیستریا به دلیل کاهش آلودگی غذاها با لیستریامنوسایتوژن و کاهش استرپتوکوکهای گروه B به دلیل کموپروفیلاکسی حین زایمان در زنان است. ایجاد واکسن پنوموکوک در شش دهه قبل، امکان پیشگیری از بیماریهای باکتریال داخلی کپسولی مهاجم را با واکسن نشان داد. واکسنهای پلی ساکاریدی خالص برای زیر گروههای نایسریا مننژیتیدیس A و C چند دهه بعد ایجاد شدند. واکسنهای اولیه قدرت ایمنی زایی ضعیفی داشتند زیرا پلی ساکاریدهایی که استفاده می شدند با وزن ملکولی پایین بودند، در حالی که واکسنهای پلی ساکاریدی با وزن مولکولی بالای صد هزار خاصیت ایمنی زایی عالی دارند. واکسن های کنژوگه مننگوکوکی معمولا وابسته به سلول T هستند که از نظر ایمونولوژیکی نسبت به واکسن های پلی ساکاریدی بهبودهای زیادی یافته اند. پروتئین های حامل مورد برای واکسن های کنژوگه مننگوکوکی شامل پروتئین توکسوئید کزاز، توکسوئید دیفتری و ماده کراس-راکتیو دیفتری ۱۹۷(CRM) می باشند. خاصیت ایمنی زایی انواع مختلفی از واکسن های زیر گروه B بر پایه پروتئین غشاء خارجی مورد مطالعه قرار گرفته است ارزیابی واکسیناسیون با سه دوز واکسن B:۴:p۱/۱۵ کوبایی و واکسن ۱۶ وB:۱۵:p۱/۷ نروژی نشان داد که در بیش از دو سوم کودکان و بزرگسالان و حداقل ۹۰% نوزادان میزان SBA حداقل چهار برابر شده است.

Keywords:

N. meningitides , Vaccine , Meningococcal infection , نایسریا مننژیتیدیس , واکسن , عفونت مننگوکوکی