تاثیر ۸ هفته تمرین استقامتی شدید و تناوبی شدید بر میزان آنزیم تیوردوکسین ردوکتاز-یک و مالون دی آلدهید در بافت ریه موش های صحرایی نر ویستار

مقدمه: فعالیت های جسمانی در هر شدت و مدتی بر روی فشار اکسایشی و سیستم ضد اکسایشی موثرند. لذا انتخاب مناسب نوع، زمان و شدت تمرین ضروری به نظر می رسد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر ۸ هفته تمرین استقامتی شدید و تناوبی شدید بر تیوردوکسین ردوکتاز-۱ و مالو­ن ­دی ­آلدهید در بافت ریه موش­های صحرایی­ نر ویستار است. روش کار: ۲۴ سر موش نر ویستار، به صورت تصادفی به ۳ گروه (کنترل، تمرین استقامتی شدید، تمرین تناوبی شدید) تقسیم شدند. پروتکل تمرین استقامتی شامل دویدن بر روی نوار گردان به مدت ۸ هفته (۵ جلسه در هفته) و پروتکل تمرین تناوبی نیز شامل ۸ هفته (۵ جلسه در هفته) دویدن تناوبی بر روی نوار گردان بود. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی موش ها قربانی شدند و تحت شرایط استریل بافت ریه جدا شد. غلظت بافتی تیوردوکسین­ ردوکتاز-۱ به روش الایزا و غلظت مالون­دی­آلدهید با روش تری باربیتوریک اسید سنجش شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: پس از ۸ هفته در میزان تیوردوکسین­ ردوکتاز-۱ بافت ریه در گروه های تمرین استقامتی شدید و تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل تغییر معنی­داری ایجاد نشد (۰/۴۳=p). همچنین میزان مالون دی آلدهید بافت ریه گروه تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل تغییر معنی­داری نداشت (۰/۰۶=p)، اما در گروه استقامتی شدید نسبت به گروه کنترل به طورمعنی­داری کاهش یافت (۰/۰۲=p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش شاید بتوان گفت تمرینات استقامتی شدید ۸ هفته ای ضمن کاهش مالون دی آلدهید، تاثیری بر میزان تیوردوکسین  ردوکتاز-۱ نداشته است.

Keywords:

Endurance Training , Interval training , Thioredoxin reductase-۱ , Malondialdehyde , Lung , تمرین استقامتی شدید , تمرین تناوبی شدید , تیوردوکسین ردوکتاز -یک , مالون دی آلدهید , ریه