رابطه ی بین حلمساله و تابآوری با میزان رفتارهای پرخطر در بین دانش آموزان دارای پیشرفت تحصیلی بالا و پایین

  هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ی بین حلمساله و تابآوری با میزان رفتارهای پرخطر است. روش تحقیقاز نوع عل ی مقایسهای وهمبستگی بود. جامعه ی آماری دانشآموزان دختر دبیرستانی دارای پیشرفت تحصیلی بالا وپایین در منطقه ۹ آموزش و پرورش شهر تهران بود. نمونه ی مورد مطالعه ۳۵ دانش آموز دارای پیشرفت تحصیلی بالاو ۳۵ دانش آموز دارای پیشرفت تحصیلی پایین بود که به روش نمونهگیری تصادفی خوشهای چندمرحله ای انتخابشدند. از مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون، مقیاس سنجش رفتارهای پرخطر و پرسش نامه شیوه حلمسالهکسیدی و لانگ برای جمعآوری دادهها استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد بین دو گروه درمتغیرهای تابآوری، حلمساله و رفتارهای پرخطر تفاوت وجود دارد. بهطوری که میانگین نمرات دانشآموزاندارای پیشرفت بالا در مقیاس تاب آوری و سبک خلاقیت حل مساله و میانگین نمرات دانش آموزان دارای پیشرفتپائین در سبک های درماندگی، کنترل و اجتناب از حل مساله و همچنین در مقیاس رفتارهای پرخطر بیشتر است.نتایج حاصل از ضریب همبستگی نیز نشان داد که بین رفتارهای پرخطر و تابآوری در هر دو گروه رابطه منفیوجود دارد. همچنین بین سبک های درماندگی، کنترل و اجتناب از حل مساله در گروه دارای پیشرفت پایین و کنترلو اجتناب از حل مساله در گروه دارای پیشرفت بالا با رفتارهای پرخطر رابط هی مثبت دیده شد. این یافته ها می توانددر مورد آموزش و ارائه خدمات مشاوره ای دانش آموزان مفید باشد.

Keywords:

تابآوری , رفتارهای پرخطر , انگیزه ی پیشرفت