مدیریت و پیشگیری ازکووید ۱۹ درسکونت گاه های غیررسمی شهری و زاغه نشین ها

بیماری کووید ۱۹ ازطریق عوامل انتقال بیماری، نظیرآئروسل ها،قطرات،فومیت ها و مدفوع گسترش می یابد. محیط های ساختمانی که ازدحام جمعیت را تسهیل می کند باعث افزایش قرارگرفتن در معرض بیماری کووید ۱۹ می باشد. این مقاله چگونگی تاثیر محیط های ساخته شده برازدحام جمعیت و انتقال کووید ۱۹ را با تمرکز بر سکونت گاه های غیررسمی شهری و زاغه نشین ها بررسی می کند وسعی در ارائه سیاست ها و عملکرد هایی دارد که انتقال کووید ۱۹ را کاهش می دهد. چندین مسئله در مورد چگونگی تاثیر کووید ۱۹ بر سکونت گاه های غیررسمی شهری وجود دارد از جمله آنکه جمعیت زاغه نشین ها نسبت به کل جامعه جوان تر است و تعداد کمتر افراد مسن باعث کاهش عوارض و مرگ ومیر ناشی از همه گیری در مناطق فقیر نشین می شود . دوم آنکه بخش بسیاری از جمعیت زاغه نشین دارای تحرک بالایی هستند و ساکنان با بازگشت به روستاهای اجدادی خود می توانند از خطر ازدحام جمعیت جلوگیری کرده و تراکم جمعیت رادر یک منطقه مشخص کاهش دهند اما ممکن است باعث انتقال و گسترش کووید ۱۹ به دیگر مناطق گردند. سوم آنکه کشف و ثبت موارد کووید ۱۹ بستگی به مراجعه بیماران به ارائه دهندگان خدمات بهداشتی داردو اگر خطر مراجعه به یک مرکزمراقبت های بهداشتی از مزایای احتمالی بیشتر باشد بیماران ترجیح می دهند که به دنبال درمان نباشند. کنترل و پیشگیری از کووید ۱۹ در سکونت گاه های غیررسمی شهری با سامان دهی زیرساخت های جامعه برای تشخیص، درمان و اطمینان از تامین نیازهای اساسی مانند غذا، آب بهداشتی ، مراقبت های بهداشتی و حمل و نقل عمومی و ...در زمان قرنطینه آغاز می شود و در مرحله بعد اعضای جامعه که در معرض بالاترین خطر می باشند باید شناسایی و محافظت شوند. باید توجه داشت که زاغه نشین ها سکونت گاه های کم درآمد می باشند و لازم است به عنوان یک مخزن و منبع انتقال بیماری شناخته شوند . برای این مورد و همه گیری های آینده باید راه حل هایی برای ازدحام جمعیت تهیه شود . با توجه به خطردائمی که زاغه نشینی برای کل جمعیت به همراه دارد باید قدم های قاطعی برای بازسازی و بهبود سکونت گاه های غیررسمی شهری برداشته شود در حالی که از بدنام سازی این مناطق اجتناب می شود.