موانع نهادی تحقق حکمرانی خوب شهری

تحولات دوران حاضر، خصوصا نیم قرن اخیر شکل جدیدی به جامعه شناسی شهری و همچنین روابط بین آن داده است. جامعه نوین شهری با ویژگی هایی چون ناهمگونی جمعیتی، تحرک اجتماعی بالا، تفکیک و قشربندی گسترده و سازمان دهی اجتماعی و سیاسی جدید به همراه مطالبات گوناگون و پراکنده سیاسی اجتماعی و مدنی شهروندان زمینه شکل گیری روابط جدید میان آنان وحکومت های محلی (دولت های شهری) شده است. این تحولات به طبع زمینه را برای دیدگاهی جدید در مدیریت (خصوصا مدیریت شهری) باز نمود. بر اساس این دیدگاه های جدید، حکمروایی فرایندی است که مشکلات و معضلات جامعه (جامعه شهری و شهر) باتلاش و تکاپوی جمعی و با اتکا به قدرت عمومی و به کارگیری آن حل می شود و سامان می یابد و هرگاه چنین مفهومی ازحکمروایی بر کیفیت و نحوه انجام وظایف آن تاکید کند، مفهوم حکمروایی خوب مطرح می شود. با این حال کشور ما بر اساس شاخص های مورد اندازه گیری، رتبه شایسته ای را نداشته است. نگاهی گذرا به این وضعیت نه چندان مطلوب، ما را با این واقعیت مواجه می سازد که بر سر راه استقرار حکمرانی خوب، موانع عمده ای وجود دارد. به طور کلی می توان گفت هدف تئور یک و کلان سیستم مدیریت شهری و شهرداری ها، تقویت فرآیند توسعه پایدار شهری است، به نحوی که زمینه و محیط مناسب برای زندگی راحت، امن و کارآمد و پایدار شهروندان به تناسب و یژگی های آنان و جامعه مربوطه فراهم شود. در این مقاله به طرح مطالبی در زمینه حکمرانی خوب شهری پرداخته شده است و در ارائه پیشنهادهایی در جهت حکمرانی خوب شهری و رفع موانع نهادی ارائه گرد یده است.

Keywords:

حکمرانی , حکمرانی خوب شهری