ارتباط کارآمدی فردی و باورهای بهداشتی در مبتلایان به دیابت نوع ۲

کارآمدی فردی بیماران دیابتی، یکی از مهم ترین عوامل موثر در ادامه درمان و غلبه بر بیماری است. به نظر می رسد کارآمدی فردی، ارتباط زیادی با اعتقادات بهداشتی این بیماران داشته باشد. در این پژوهش، کارآمدی فردی بیماران مبتلا به دیابت و اعتقادات بهداشتی آنان بر اساس مدل اعتقاد بهداشتی تعیین و ارتباط آنان با یکدیگر مورد بررسی قرار گرفته، علاوه بر این هر یک از اجزای مدل اعتقاد بهداشتی با یکدیگر و با متغیرهای فردی تحلیل شده است. برای تعیین عوامل فردی، کارآمدی فردی و اعتقاد بیماران مورد بررسی از پرسشنامه ای که بر اساس مدل اعتقاد بهداشتی طراحی شد، استفاده گردید. ۴۰۰ بیمار بزرگسال مراجعه کننده به مراکز دیابت شهر کرمان مورد بررسی قرار گرفتند. کارآمدی فردی و اعتقادات بهداشتی بیماران در حد متوسط بود. ارتباط معنی دار آماری بین این دو متغیر وجود داشت و عامل تحصیلات بیشترین تاثیر را با اکثر اجزای مدل و با کارآمدی فردی بیماران نشان داد. اکثر اجزای مدل با یکدیگر رابطه معنی داری داشتند. ارتباط راهنمای عمل با ابعاد فواید درک شده و موانع درک شده معنی دار نبود. برای افزایش کارآمدی فردی بیماران که نتیجه آن افزایش خودمراقبتی آنان است، باید در ایجاد و توسعه اعتقادات مثبت بهداشتی در آنان تلاش کرد. مراقبان سلامت به دلیل ارتباط مداوم با بیماران می توانند در ایجاد اعتقادات بهداشتی و کارآمدی فردی بیماران، تاثیر زیادی داشته باشند. نتایج نشان می دهد که بعد راهنمای عمل که به طور غیرمستقیم به نقش کادر بهداشتی درمانی و رسانه ها اشاره می کند، تاثیر کافی در تقویت اعتقادات بهداشتی ندارد. بررسی بیشتر و انجام اقدامات مرتبط در این زمینه پیشنهاد می گردد.

Keywords:

Self- efficacy , Health beliefs , Type ۲ diabetes , کارآمدی فردی , اعتقادات بهداشتی , دیابت نوع ۲