نقش منطق تاویل در تقریر مسئله «امامت» نزد صدرالدین شیرازی
Publish place: Shi`a Pajoohi، Vol: 8، Issue: 21
Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 233
This Paper With 20 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_SHIA-8-21_002
تاریخ نمایه سازی: 24 اردیبهشت 1401
Abstract:
منطق تاویل در مباحث هستی شناسانه حکمت متعالیه حاکی از امکان کشف لایه های ژرف حقیقت و بیان مختصاتش، و منوط به تقریر نسبت انسان با هستی و حقیقت است. برآیند این منطق، که بر موازنه تام مراتب انسان، قرآن و عالم با هم تاکید دارد، رسمیت درجات متعدد وجودی است و نظریه «علم و عمل اشتدادی» نیز محصول چنین نگرشی است. ترسیم ابعاد این نظریه مستلزم مطرح کردن برخی مطالب وجودشناسانه درباره انسانی است که در شدیدترین مرتبه وجودی قرار گرفته است و شدیدترین درجه علم و عمل را دارد. از این رو، پیوند منطق تاویل با آموزه انسان کامل و اصل امامت در حکمت متعالیه، یکی از لوازم اهم منطق تاویل است. هدف این مقاله تبیین استدلالی جایگاه امام به عنوان انسان کامل در نظام هستی بر اساس نظریه مذکور است. به نظر می رسد صدرالدین شیرازی مسائل مربوط به امامت را با اهتمام به حقانیت منطق تاویل و نظریه علم و عمل اشتدادی مطرح کرده باشد؛ چراکه جامعیت، جایگاه و مقام، لزوم وجود و شناخت امام از اموری است که با تفطن به مختصات این نظریه اثبات پذیر است، و علاوه بر آن، دال بر همسویی سخنان صدرای شیرازی با آموزه های تشیع در باب تداوم امامت است.
Keywords:
Authors
آیسودا هاشم پور
دانشجوی دکتری حکمت متعالیه، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران.
لاله حقیقت
استادیار گروه فلسفه و کلام، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران.
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :