نشانه شناسی غزلی از مولانا و شعر «الفبای درد» سروده قیصر امین پور

مولانا جلال الدین بلخی (۶۰۴-۶۷۲ق) ازشاعران وعارفان بزرگ ایرانی است . درک مفاهیم غزلیات مولوی برای کسانی که اشنایی کمتری با ذهن وزبان او دارند دشوار است . وجود اصطلاحات عرفانی وسعت اطلاع او از دانش های گوناگون شرعی ، مسائل ادبی وفرهنگ عمومی اسلامی از دلایل این امر شمرده می شوند .پژوهش حاضر باعنوان «نشانه شناسی غزلی از مولانا » به واکاوی نشانه های عرفانی وادبی دریکی ازغزل های مولانا به مطلع :»ای رستخیز ماگهان ، وی رحمت بی منتها ای آتشی افروخته درپیشه اندیشه هاوجود واژه های « آتش ، جان ، حاجب ، خاموش ، خورشید ، رحمت ، رنگ، زندان ، ساقی، سکر، طالب، عقل ، » به عنوان نشانه های عرفانی و« قافیه میانی » «مجازواغراق» «زنجیره های باهم آیی» « غلبه وجه تفسیری» «بهره گیری هنرمندانه ازبحورعروضی » و«غنای موسیقی کناری» به عنوان بخشی از نشانه های ادبی در این غزل از یافته های این مقاله است.

Keywords:

نشانه (رمزگان) , نشانه شناسی , غزلیات شمس , نشانه عرفانی , جلال الدین مولوی