مدیریت فناوری نانوتکنولوژی در پیشگیری از مخاطرات زیستی و ناپایداری شهری

مقدمه وهدف: نانو دارای ریشه یونانی می باشد. این فناوری به دانشمندان اجازه می دهد تا توانایی کار در سطح اتم را داشته باشند و ساختارهایی با نظم مولکولی کاملا جدید ایجاد کنند. با توجه به قابلیت فراوانی که فناوری نانو در به حداقل رساندن آلودگی های محیطی دارد، می توان برای رسیدن به توسعه پایدار از آن به عنوان یک تکنولوژی سبز استفاده نمود. البته ضروری است که قبل از استفاده از محصولات فناوری نانو در محیط زیست، ارزیابی دقیقی از تاثیرات کاربردی آن بر محیط زیست صورت گیرد. لذا هدف از این مطالعه، مدیریت فناوری نانوتکنولوژی در پیشگیری از مخاطرات زیستی و ناپایدار شهری است. روش تحقیق: مطالعه حاضر مروری، اطلاعات مربوطه از پایگاه های Pubmed ،Scopus ،Google Scholer و Magiran جستجو شد و تجزیه و تحلیل داده ها به صورت کیفی انجام شد. یافته: فناوری نانو نقش بسزایی در اصلاح خاک و پاک سازی آلاینده های شیمیایی موجود در منابع آبی، خاک و هوا دارد، هم چنین با توسعه فرآیندهایی از جمله تولید سبز، باعث کاهش انتشار و تولید ضایعات و همچنین کاهش مصرف مواد خام مورد نیاز شده و راهکاری در جهت حفظ محیط زیست و منابع طبیعی و دستیابی به توسعه پایدار به حساب می آید. پایش مداوم آلودگی یکی از ضروری ترین و اساسی ترین الزامات برای کنترل آلودگی محیط زیست است و پیشرفت موثری در مدیریت آلودگی به لطف استفاده از نانو حسگرهایی مانند غبار هوشمند حاصل شده است. بحث و نتیجه گیری: نانوتکنولوژی به دلیل قابلیت های مختلف در کاهش آلودگی های زیست محیطی و جلوگیری از گسترش آن، می تواند به عنوان یک تکنولوژی سبز و ابزاری مفید برای دستیابی به توسعه پایدار تلقی شود.

Keywords:

نانوتکنولوژی , پیشگیری , مخاطرات زیستی , ناپایداری شهری