شاخص های درمانی در بیماران تالاسمی ماژور و ارتباط آنها با تراکم استخوان

اهداف این پژوهش ارزیابی تراکم استخوان (BMD) در ۲۱۲ بیمار تالاسمیک ۱۰ تا ۲۰ ساله ساکن شهر تهران و تعیین عوامل خطر بالقوه بوده است. اندازه گیری تراکم استخوانی ستون فقرات کمری و فمور بوسیله dual energy x-ray absorptiometery بعمل آمد. قد، وزن، شاخص توده بدنی، شاخص های رشد و میزان دریافت کلسیم بررسی شدند. جهت ارزیابی سطح سرمی فریتین، نمونه های خونی گرفته شد. به تراکم استخوانی با Z score بین ۱- تا ۲.۵- کاهش تراکم استخوانی و Z score کمتر از ۲.۵- کاهش شدید تراکم استخوانی اطلاق شد. شیوع کاهش شدید تراکم استخوانی ۵۰.۷% در ستون فقرات کمری، ۱۰.۸% در فمور و ۷.۹% در هر دو ناحیه تعیین شد. تفاوت معنی داری در کاهش شدید تراکم استخوانی در ستون فقرات کمری و فمور بین پسران (کمری ۴۶.۴%، فمور ۱۱.۲%) و دختران (کمری ۵۴.۷% و فمور ۱۰.۴%) دیده نشد. کاهش تراکم استخوان ۳۹.۵% در ستون فقرات کمری و ۳۷.۵% در فمور اندازه گیری شد. سن بیماران دچار کاهش شدید تراکم استخوانی در ستون فقرات کمری بطور قابل ملاحظه ای بالاتر بود (P<۰.۰۰۱). داده های این پژوهش موید کاهش قابل ملاحظه تراکم استخوان در بیماران تالاسمیک ایرانی است. اگرچه پژوهش های بیشتری در این زمینه مورد نیاز است، روش های پیشگیرانه شناخته شده ای مانند هورمون درمانی و درمان سریع اختلالات تراکم استخوان در بیماران تالاسمیک مورد تاکید است.

Keywords:

Thalassemia major , Bone mass density , Therapeutic indices , Growth , تالاسمی ماژور , کاهش تراکم استخوان , رشد