شیوع هپاتیت C و عوامل خطر آن در بیماران همودیالیزی

ویروس هپاتیت C در سال ۱۹۸۹ شناسایی شد. این ویروس مسئول ۹۰% هپاتیت های متعاقب تزریق خون بوده و در ۵۰% موارد ابتلا، سیر مزمن داشته که در نهایت ۲۵% موارد به سیروز یا سرطان کبد ختم می شود. بیماران همودیالیزی به دلیل تزریق خون مکرر، پیوند کلیه و استفاده از داروهای تزریقی از گروه های در معرض خطر ابتلا محسوب می شوند. این پژوهش به منظور بررسی میزان آلودگی به ویروس هپاتیت C در بیماران همودیالیزی استان گیلان انجام شد. در یک مطالعه مقطعی، کلیه بیماران همودیالیزی استان گیلان در بهار ۱۳۸۰ در ۷ شهرستان دارای بخش های دیالیز به تعداد ۲۹۸ نفر از نظر متغیرهای سن، جنس، طول مدت دیالیز، سابقه پیوند کلیه، خالکوبی و استفاده از داروهای مخدر تزریقی مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه های خون آنها از نظر آنتی بادی ضد HCV با روش ELISA رده دوم آزمایش شده و نمونه های مثبت جهت تایید تحت آزمون Western blot قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار EPI۶ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این مطالعه، ۲۴.۸% با فاصله اطمینان ۱۹.۹ تا ۲۹.۷ دچار آلودگی HCV بودند که این میزان از ۹% تا ۴۰% در مراکز مختلف متغیر بوده است. از ۲۹۸ بیمار، ۸۰ نفر در آزمون ELISA مثبت بودند که در آزمون Western blot هفتاد و چهار نفر مورد تایید واقع شدند. بین میزان آلودگی با سن و جنس ارتباط معنی داری وجود نداشته اما ارتباط با طول مدت دیالیز و سابقه دفع پیوند کلیه معنی دار بوده است (P=۰.۰۰۶). همچنین از ۱۱ بیمار دارای سابقه پیوند کلیه، هفت نفر آلوده بودند. در مجموع شیوع بالای هپاتیت C در بیماران همودیالیزی استان گیلان در مقایسه با جمعیت سالم، احتمال انتقال بیمارستانی در بخش های همودیالیز را مطرح می نماید. بنابراین لزوم جداسازی دستگاه های دیالیز افراد آلوده از سایرین ضروری به نظر می رسد.

Keywords:

Epidemiology , Hepatitis C , Hemodialysis , اپیدمیولوژی , هپاتیت ویروسی , همودیالیز