توسعه شهری پایدار و احیاء محلات مسکونی

با وجود تعاریف بسیار از توسعه پایدار ، مفهوم توسعه پایدار در مقیاس محله هنوز به قطعیت روشنی ترسیده و ابعاد آن مورد بررسی و تجزیه و تحلیل های جدی قرار نگرفته است. در صورتیکه تغییر ساختار خانوارها و تغییرات در نسل ها ، حساسیت مسائل زیست محیطی نظیر فضاهای باز ، نابودی محیط های طبیعی و مصرف فزاینده منابع از جمله ویژگی هایی هستند که می توان اثرات انها را در مقیاس محله حس کرد. بنابراین لازم است تا با افزایش مطالعات موردی و عمیق تر به تدوین اصول و معیارهای لازم در مقیاس محله دست یافت. امروزه توافق بر سر نقد عملکرد گرایی شهرسازی مدرن و گسترش حومه شهرهای بزرگ که به صورتی مسامحه کارانه باعث نابود ساختن و از دست رفتن فضاهای عمومی که نقش مهمی در خلق اجتماعات پایدار دارند به سختی امکان پذیر است و توسعه زندگی اجتماعی و وابستگی مکانی در توسعه ی محلات معمولا نادیده گرفته می شود که منجر به کمرنگ شدن یا نابودی حس اجتماع و هویت مکانی می گردد. و این وظیف معماران است تا زندگی اجتماعی در محلات را تقویت نموده به وسیله ی توسعه ی مکانهای فیزیکی ، نیازهای مختلف همبستگی و پیوستگی اجتماعی میان ساکنان محله را تقویت و حمایت نمایند و گامی در جهت کمرنگ نمودن اختلافات فرهنگی میان ساکنان جدید و قدیم محلات بردارند . از این رو ابتدا این تحقیق به بررسی شاخص های موثر توسعه پایدار در مقیاس محلات مسکونی پرداخته و به ارائه راهکارهایی جهت خلق محلات و سکونتگاههای پایدار رسیده است.

Keywords:

سکونتگاه پایدار , فضاهای عمومی , هویت فرهنگی , حس اجتماع , حس تعلق مکانی