الگو گیری از درونگرایی معماری سنتی ایران در طراحی ساختمانهای امروز

پرداختن به اصول معماری پایدار بدون شناختن معماری گذشتگان کامل نیست. معماری سنتی ایران آسایش فضای داخلی را بدون استفاده از سیستمهای پویا و آلوده کننده محیط انکام پذیر می سازد. امروزه با توجه به مساله بحران انرزی کاهش مصرف آن به یک ضرورت تبدیا شده است که با استفاده هر چه بیشتر انرژی های تجدید پذیر در ساختمان می توان در مصرف انرزی صرفه جویی کرد. مطالعه مشخصه های کیفی معماری ایرانی حاکی از حضور پررنگ و تاثیر گذار عوامل محیطی ، اعتقادی و فرهنگی در کلیه سطوح از کلان تا خورد می باشد به گونه ای که ماهیتی کاملا درونگرا به ان بخشیده است . درونگرایی در معماری سنتی ایران قابلیت های گسترده ای در استفاده از انرزی های تجدید پذیر داشته که می توان از آنها برای طراحی ساختمانهای جدید بهره گرفت . درونگرایی مفهومی است که به صورت یک اصل در معماری ایران وجود داشته و با حضور آشکار به صورت های متنوع قابل درک و مشاهده است. اصولا در ساماندهی اندام های گوناگون ساختمان به ویژه خانه های سنتی باورهای مردم بسیار کارساز بوده است . فنون به کار رفته در این معماری بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در بر می گیرد. استنتاج نهایی بحث آن است که استفاده از عناصر فضایی معماری درونگرا نظیر حیاط ، فضای تابستان نشین ، زمستان نشین و انرژی زمین به عنوان الگو در ایجاد عناصر فضایی جدید متناسب با معماری معاصر می تواند گامی اساسی در جهت توسعه و پیشرفت معماری پایدار امروز باشد.

Keywords:

درونگرایی , معماری سنتی , معماری پایدار