رابطه دینداری با معناداری زندگی در یک جمعیت دانشجویی

مطالعه کارکرد معنابخشی دین در حیات فردی و تاثیرات اجتماعی آن یکی از موضوعات مهم در جامعه شناسی دین است. اهمیت معنا در زندگی از آنجا ناشی می شود، که با ورود به جهان مدرن، نظام های ارزشی سنتی با چالش مواجه شدند و سیال بودن جهان زندگی مدرن، کثرت معناها و روایت های متعدد از آن، انسان ها را دچار سرگشتگی و اضطراب کرد. جامعه شناسان حوزه دین، با جهت گیری های فکری مختلف، عمدتا بر این نظر واقف بوده اند که دین قدرت توجیه شوربختی و خوشبختی انسان ها را دارد؛ که عمدتا از طریق قرار دادن تجربیات انسان ها در چارچوبی منظم و تفسیرپذیر ساختن آنها، نقش و کارکرد خود را ایفا می کند و در نهایت به سان سپهری معنابخش عمل می کند. این پژوهش در پی آن است تا رابطه دینداری با معناداری زندگی را، به صورت تجربی با نمونه ای ۳۷۲ نفره از دانشجویان دانشگاه خوارزمی تهران آزمون کند. مطالعه به صورت پیمایشی و ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه بوده است. بر اساس یافته های تحقیق، دینداری با معناداری زندگی رابطه مثبت و مستقیم دارد؛ در میان ابعاد دینداری، بعد اعتقادی دارای بیشترین رابطه مثبت و بعد مناسکی دارای کمترین رابطه است. در این مقاله دلالت های این یافته ها مورد تحلیل قرار گرفته اند.