نقد رمان ساقه بامبو از منظر روانکاوی

مفاهیم بنیادین روانکاوی بر اساس و با ارجاع به ادبیات شکل گرفته اند. می توان گفت به طور خاص سه مفهوم بنیادین روانکاوی؛ که عبارتند از: ضمیر ناخودآگاه، تداعی آزاد و نمادپردازی در رویا، روش تحلیل متون ادبی را دگرگون کردند و در تحلیل روایت های روان کاوانه می توانند موضوع تحلیل قرار بگیرند. پژوهش حاضر با روش توصیفی- تحلیلی، به بررسی رمان ساقه بامبو اثر سعود سنعوسی از دیدگاه نقد روانکاوانه پرداخته است. برآیند پژوهش پس از یافتن نمونه های موردی در متن رمان بر اساس اشکال نقد روانکاوانه و بررسی متن بر اساس الگوی ساختاری ذهن، تحلیل ضمیر ناخودآگاه بر اساس کاررویا و روانکاوی شخصیت های داستان نشان داد که رمان حاضر از جمله رمان های جریان سیال ذهن است؛ لذا سرشار از تداعی است و نویسنده از تکنیک های سیلان ذهن مانند تک گویی درونی، دانای کل و حدیث نفس در آن استفاده کرده است. در این میان از تکنیک تک-گویی درونی بیش از همه استفاده شده است و نمونه هایی از نوعی دانای کل و حدیث نفس نیز در آن دیده می شود.

Keywords:

ساقه بامبو , روانکاوی , سعود سنعوسی , نقد روانکاوانه