سیر تحول «تشبیب» در شعر سبک های خراسانی و عراقی

    چکیده قصیده که از کهن­ترین قالب­های شعر فارسی است، از دیدگاه بلاغیون به چهار بخش «تشبیب»، «تنه­ی اصلی»، «تخلص» و «شریطه» تقسیم­ می­شود. این پژوهش در پی بررسی سیر تحول تشبیب قصیده در دو سبک خراسانی و عراقی است  و برای دست­یابی به نتیجه­ی مطلوب، این موضوع را از جوانب گوناگون مطالعه ­خواهد کرد؛ بنابراین با بررسی آثار منظوم و منثور دو سبک خراسانی و عراقی در پی پاسخ به پرسش­هایی از این قبیل است: تشبیب قصاید در طول دوره­ی مطالعاتی این پژوهش چه تغییر و تحولاتی یافته­است؟ تحول تشبیب بر چه اساسی بوده و چه عناصری در این زمینه موثر بوده­اند؟ دیدگاه شاعر به­عنوان یک شعرشناس درباره­ی مقدمه­ی قصاید چه ­بوده ­است؟ آیا تشبیب از دیدگاه نویسندگان متون منثور با دیدگاه شاعران متفاوت است؟ «وجود مضامین اشعار فارسی در محتوای تشبیب در متون سده­های ششم تا هشتم هجری علاوه­بر تاثیرپذیری و پیروی از مضامین اشعار عرب»، «معرفی و شناسایی تشبیب»، «بررسی تحولی نو در شناخت تشبیب در اواخر قرن هشتم» و «شباهت ساختاری و محتوایی تشبیب در متون منثور» از نتایج این پژوهش به­شمار می­آیند.  

Keywords:

واژه­های کلیدی: تشبیب , تغزل , سبک خراسانی , سبک عراقی , قصیده , نثر , نسیب