مقایسه خودکارآمدی معلولین ضایعه نخاعی ورزشکار و غیر ورزشکار در شهر اصفهان

هدف پژوهش حاضر مقایسه خود کار آمدی معلولین ورزشکار و غیر ورزشکار ضایعه نخاعی در شهر اصفهان بوده است. روش پژوهش حاضر از نوع علی مقایسه ای بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی معلولین ضایعه نخاعی ورزشکار و غیر ورزشکار شهر اصفهان (هردو گروه ۳۰ نفر در سال ۱۴۰۰ بودند. که به روش نمونه گیری تصادفی ساده تعداد ۶۰ نفر از معلولین ضایعه نخاعی ورزشکار و غیر ورزشکار) بر اساس میزان مشارکت آنها در بازه ی زمانی مورد نظر در انتخاب آنلاین و بدون توجه به جنسیت به عنوان نمونه انتخاب شدند.داده ها با استفاده ازپرسش نامه خود کار آمدی شرر (۱۹۸۲) جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل دادها از از طریق تحلیل واریانس چند راهه با استفاده از نرم افزار spss انجام گرفت. یافته های این پژوهش نشان می دهند که در تمامی موارد، معلول ورزشکار نسبت به معلول غیر ورزشکار از خودکارآمدی بیشتری برخوردار است. آزمون تحلیل واریانس چند متغیره نشان می دهد بین گروهها از لحاظ تمامی خرده مقیاس های خودکارآمدی تفاوت معنادار وجود دارد (۰/۰۰۱>P).فعالیت ورزشی می تواند خودکارآمدی را در افراد معلول ضایعه نخاعی افزایش دهد. و خودکارآمدی باعث افزایش موفقیت ورزشی این افراد شود و به ارتقاء بهزیستی و سلامت روانشناختی و جسمی آنها کمک نماید.

Keywords:

خودکارآمدی , معلولین ورزشکار , ضایعه نخاعی