رابطه نگرش به آموزش مجازی بر انگیزش شغلی و خودکارآمدی معلمان درس تربیت بدنی

مطالعه حاضر با هدف رابطه نگرش به آموزش مجازی بر انگیزش شغلی و خودکارآمدی معلمان درس تربیت بدنی انجام شد. روش پژوهش همبستگی بود و جامعه آماری آن را کلیه معلمان تربیت بدنی منطقه یک تا چهار شهر اهواز که در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ مشغول به خدمت بودند، تشکیل دادند. از بین این افراد نمونهای به حجم ۲۴۴ نفر طبق فرمول میرز و همکاران (۲۰۰۶) با روش نمونهگیری دردسترس انتخاب شد و با استفاده از پرسشنامه های نگرش به آموزش مجازی، پرسشنامه خودکارآمدی معلمان و پرسشنامه انگیزش شغلی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های پژوهش با استفاده از روشهای آماری ضریب همبستگی پیرسون از طریق نرم افزار SPSS-۲۲ تجزیه و تحلیل شدند. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین نگرش به آموزش مجازی و مولفه های انگیزش شغلی و خودکارآمدی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (sig=۰/۰۰۱)، اما بین نگرش به آموزش مجازی و مولفه خودباوری معلمان درس تربیت بدنی شهر اهواز ارتباط معنیداری وجود نداشت .(sig=۰/۲۰۴)

Keywords:

آموزش مجازی , انگیزش شغلی , خودکارآمدی , معلمان