آثار کرونا بر نحوه گذران اوقات فراغت و فعالیت های ورزشی

مقدمه: همه گیری جهانی COVID-۱۹ در سال ۲۰۲۰، به طور ناگهانی بسیاری از جنبه های زندگی انسان را متوقف کرد و تعطیلی فضاهای ورزشی به دلیل رعایت دستورات بهداشت جهانی و ایجاد فاصله اجتماعی، بر نحوه گذران اوقات فراغت اجتماعی و مشارکت در ورزش های تفریحی نیز تاثیر گذاشته است و مسئله اوقات فراغت به عنوان یک بحران اجتماعی جدید، اهمیت بیشتری پیدا کرده است. فراغت، نه فقط به عنوان یک پدیده یا یک موضوع؛ بلکه اساسا به عنوان یک ضرورت در زندگی فردی و اجتماعی به طور مستمر تغییر شکل یافته است، که اینک شاهد شکل های نوظهوری از آن، مانند فراغت مجازی و الکترونیک هستیم؛ اما پدیده ای که همیشه در کنار و همراه فراغت بوده است، ورزش می باشد. فراغت و ورزش دو یار جدانشدنی هستند؛ آن ها بستر و مسیری هستند که باید از طریق آن ها به سازندگی و رشد افراد جامعه کمک کرد. تاکید بر این نقش فراغت و ورزش، لذت شرکت در فعالیت های مرتبط با آن ها را درونی و پایدارتر می سازد که احتمالا پیامد نهایی آن نیز کیفیت زندگی، زندگی خوب و نیک زیستی فردی و اجتماعی خواهد بود. اما اکنون به دلیل بحران اپیدمی COVID-۱۹، بسیاری از کشورها برای جلوگیری از گسترش این بیماری و افزایش ایمنی انسان ها، محدودیت های شدیدی را اجرا کرده اند که در نتیجه جهان با نوعی قفل و محدودیت زندگی می کند و به طور موقت توانایی افراد برای داشتن اشکال فیزیکی و اجتماعی اوقات فراغت محدود شده است. در این میان، ورزش نیز چه به شکل آماتور و چه حرفه ای متوقف شده است که احتمالا این محدودیت ها، تاکنون از نظر جسمانی، روان شناختی و جامعه شناختی، اثرات منفی روی طبقات مختلف اجتماعی و چگونگی گذران اوقات فراغت آن ها داشته است.روش شناسی: هدف پژوهش حاضر، مرور پژوهش های حوزه اوقات فراغت و فعالیت ورزشی در دوران اپیدمی کرونا بود.یافته ها: نتایج بررسی مقالات علمی-پژوهشی نشان می دهد همه گیری COVID-۱۹، فعالیت های فضای باز و مبتنی بر مشارکت اجتماعی را محدود کرده است و از دست دادن ناگهانی فضای اوقات فراغت اجتماعی-فیزیکی، احتمالا توانایی انسان ها را در پذیرش ارزش ها و هنجارهای فرهنگ جمعی با مشکل مواجه می کند. زیرا گذران بخش زیادی از اوقات فراغت به فضاهای اجتماعی-فیزیکی نیاز دارد که در آن افراد برای تجربه اوقات فراغت دور هم جمع می شوند و برای ایجاد پیوندهای اجتماعی جامعه و پیوندهای بین فردی (عضویت در گروه) و هویت اجتماعی در کنار هم قرار می گیرند. اما در دوران همه گیری COVID-۱۹، حتی کلاس های آموزشی به شکل آنلاین و بدون تماس جسمانی، با بدن های غایب و عدم تعامل روانی- حرکتی و اجتماعی برگزار می گردد که در آن، ماهیت تجربی و عملی و هویت اصلی برخی از موضوعات مانند تربیت بدنی با توجه به اهداف چندگانه و کلاسیک آن نادیده گرفته شده است (عواملی از جمله عدم استفاده از لباس ورزشی و فقدان تحرک). همچنین این محدودیت ها به طور بالفعل، رفتار بی تحرک را در طولانی مدت افزایش می دهد که سبب چاقی، کاهش تراکم مواد معدنی استخوان ها، افزایش خطرات قلبی-متابولیکی، ضعف و مرگ و میر زودرس، خواهد شد و تاثیرات این رفتارهای کم تحرک به ویژه بر بهداشت روان اثرگذار بود، زیرا یافته ها نشان دهنده آن است که رفتار کم تحرک و کاهش فعالیت بدنی حتی پس از گذشت ۲ هفته می تواند اثر منفی بر سلامت روان داشته باشد علاوه بر این، نتایج مرور مطالعات نشان داد که انواع مختلف بی تحرکی (به عنوان مثال، تماشای تلویزیون و استفاده از رایانه) به طور خاص با خطر مرگ و میر همراه است و سبب افزایش احساس تنهایی، غم و اضطراب می شود.بحث و نتیجه گیری: اگرچه رعایت محدودیت های بیان شده توسط سازمان جهانی بهداشت در دوران اپیدمی کرونا، ضروری است؛ اما عدم دسترسی به فرصت های تفریحی و فعالیت ورزشی در فضای باز و تعامل با محیط های طبیعی، توانایی افراد را برای مقابله با فشارهای این بحران، از بین می برد. بنابراین پیشنهاد می گردد اوقات فراغت و فعالیت بدنی افراد از فعالیت های مبتنی بر تمرین به فعالیت های مبتنی بر بازی به طور انفرادی یا گروهی غیر تماسی با تعداد کمتر، متمرکز شود و خانواده ها وقت بیشتری را به شکل پیاده روی، دوچرخه سواری و مشارکت در کار خانه با هم بگذرانند. در این صورت است که والدین تشویق می شوند تا با کودکان خود بازی کنند، که این سبب تحرک و فعالیت بدنی بیشتر در آن ها خواهد شد و می تواند بر مشارکت طولانی مدت، عملکرد و رشد فردی افراد تاثیر بگذارد. همچنین با حمایت از فعالیت ها و جلسات ورزشی مجازی و تشویق اوقات فراغت پویا به شکل آنلاین به تقویت بنیه جسمی و بهداشت روانی پرداخته شود.

Keywords:

اپیدمی کرونا , اوقات فراغت , فعالیت بدنی و ورزش.