ایران و مصر؛ تکرار سپیده دمان رسمی مناسبات سیاسی در غیاب الگوی ساختاری

اهمیت راهبردی روابط ایران و مصر در جایگاه دو قدرت مطرح در منطقه خاورمیانه و جایگاه ویژه این موضوع، با عنایت به تحولات ساختاری در نظام بین الملل و وقوع «داده های رویدادی» نظیر بیداری اسلامی، همواره بیش از گذشته طرف توجه قرار گرفته است. پژوهش حاضر درصدد پاسخ گفتن بدین سوال است: به رغم اینکه مناسبات سیاسی بین دو کشور روندی پرفرازونشیب داشته است، چرا روابط سیاسی میان آن دو رسما برقرار نمی شود؟ در پاسخ به این سوال اصلی، فرضیه پژوهش بدین صورت مطرح می شود که خصلت کناکنشی حاکم بر روابط ایران و مصر که معرف نبود الگوی ساختاری در روابط دو کشور است، مانع برقراری مناسبات سیاسی رسمی بین دو طرف شده است. همسویی های مقطعی در عرصه سیاست خارجی دو کشور، اولویت وضع گذرا و کوتاه مدت منطقه ای و بین المللی در تصمیم گیری های خارجی و نبود اندیشه ساختاربخشی به نظام منطقه ای در قالب هایی نظیر اتحاد یا ائتلاف در سمت گیری های سیاست خارجی دو طرف از منظر راهبردی، ویژگی های اصلی خصلت کناکنشی روابط مذکور تلقی می شود. در نوشتار حاضر، نویسنده در تلاش است با استفاده از چارچوب نظری «جیمز روزنا» در طرح اتصال و به ویژه با تحلیل داده های رویدادی دهه ۱۹۹۰ و سال های نخستین دهه قرن بیست ویکم، فرضیه خود را ارزیابی کند.

Keywords:

Iran , Egypt , Diplomatic Relations , Linkage – Politics , Interactional Dynamism , Structural Model , ایران , مصر , روابط سیاسی , طرح اتصال , پویش کناکنشی , الگوی ساختاری.