جایگاه زنان و عدالت جنسیتی در گفتمان تاب آوری برای پایداری

پژوهش حاضر، به بررسی جایگاه جنسیت در گفتمان تاب آوری و چگونگی استفاده ابزاری از زنان در برنامه های تاب آوری میپردازد. این پژوهش، مروری بر رویکردهای اتخاذ شده در زمینه های جنسیت و توسعه، جنسیت ومحیط زیست و همچنین نقد این رویکردها ارائه میدهد. رویکردهای جریان اصلی ایجاد سیاست و عمل، علیرغم ادعای حمایت از زنان، ویژگیهای طبیعی و نوعدوستی زنان را در خدمت دستور کار سیاستگذاری قرار میدهند. باوجود نقدهای وارد شده به جریانهای ذاتگرا و ابزارگرا، این رویکردها به عرصه های جدید سیاستگذاری مانند تغییرات اقلیمی و تاب آوری نیز وارد شده اند. تحلیل نگرش جنسیتی در تاب آوری، گفتمان متناقضی را برجسته میسازد که زنان را آسیب پذیر، عامل تغییر و ابزار مدیریت بحران معرفی میکند. همچنین دانش عینی موجود در بسیاری از سیاستهای گفتمان تاب آوری در برابر حوادث، از دیدگاه نظری و عملی فمینیستی مورد نقد قرار گرفته است. اما گفتمان جنسیتی اسلامی در پاسخ به این نقدها، ادعای فمینیستها مبنی بر مردانه بودن و در نتیجه خطا بودن هرگونه دانش را محکوم به اصول خویش دانسته و جنسیت را مانند سایر عوامل فردی و اجتماعی، باعث ایجاد شناخت های گوناگونی معرفی میکند که سبب کاملتر شدن شناخت نسبت به واقعیت میگردد، نه شناخت ناسازگار. در نهایت، گفتمان جنسیتی اسلامی، حضور مثبت و سازنده زنان در روان و ذهن مردان و فرزندان در سطح خانواده و در نهایت، شکلدهنده روحیات جامعه معرفی میکند که مسیر اصلی تکامل جامعه انسانی را روشن میسازد.

Keywords:

زنان , تاب آوری , پایداری , عدالت جنسیتی , تغییرات اقلیمی , حوادث