اثر بخشی بازی درمانی دلبستگی محور بر خودکارآمدی والدگری مادران و ناگویی هیجانی کودکان در خانواده های طلاق در دوران همه گیری کووید ۱۹

مقدمهحوادث آسیب زا مانند طلاق، نقش مهمی در ایجاد ناگویی هیجانی کودکان و خودکارآمدی والدگری دارند و بازی درمانی دلبستگی محور تمرکز همزمان روی هیجانات کودک و کارآمدی والدین دارد. هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر دلبستگی، بر ناگویی هیجانی کودکان و خودکارآمدی مادران در خانواده های طلاق شهر تهران در سال ۱۴۰۰ و در دوران همه گیری کووید ۱۹ بود.روش کارپژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش مادران و کودکان آنها در خانواده های طلاق شهر تهران در سال ۱۴۰۰بودندکه تعداد ۴۸ نفر (۲۴ کودک و ۲۴ مادر) بصورت نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش وکنترل قرارگرفتند.آزمودنی های گروه های آزمایش وکنترل درسه مرحله پیش آزمون،پس آزمون و پیگیری به مقیاس های ناگویی هیجانی تورنتووخودکارآمدی والدگری دومکا پاسخ دادند.گروه های آزمایش طی ۱۰ جلسه آموزش بازی درمانی مبتنی بر دلبستگی دریافت کردند اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند.یافته هایافته ها نشان داد، بازی درمانی مبتنی بر دلبستگی باعث بهبود ناگویی هیجانی و مولفه های آن در کودکان و افزایش خودکارامدی والدگری مادران آنها شد(۰۱/۰>P). .نتیجه گیریبا توجه به نتایج به دست آمده توجه به این رویکرد در برنامه های درمانی و مشاوره ای به عنوان یک روش موثر جهت کاهش ناگویی هیجانی در کودکان و افزایش خودکارآمدی والدگری مادران در خانواده های طلاق می تواند مفید باشد.

Keywords:

بازی درمانی دلبستگی محور , خودکارآمدی والدگری , طلاق , ناگویی هیجانی