آموزش و نقش آن در روابط صنعتی

امروز به اعتقاد همه صاحبنظران و متخصصان، آموزش و فراگیری علوم کسب مهارت های لازم در زمینه های تخصصی به عنوان یکضرورت اجتناب ناپذیر اجتماعی از اهمیت و جایگاه ویژه ای در امر توسعه کلان برخوردار است .در سازمانهای تولیدی و صنعتی انسان مهمترین عامل تولید بوده و بر اساس نوع مجموعه عوامل سازمانی روابط تولیدی را شکل داده کهدر قالب روابط صنعتی تبلور مییابد برای ایجاد تعادل در روابط صنعتی چنین سازمانهای عوامل مختلفی دخیل هستند که باید به نوبهخود مورد توجه قرار گرفت ولی آنچه که از همه مهمتر میباشد و نقش زیربنایی در تنظیم روابط دارد آموزش و بالابردن آگاهی انسانهای سازمانی به طور جامع و فراگیر است. آموزش نیروی انسانی روابط کار را به طور فراگیر و پایدار تنظیم کرده و نقش پیشگیرانه آنمقدم و نقش درمانی است یعنی با آموزش نیروی انسانی در سازمانهای دارای ساختار نیروی انسانی پیچیده می توان سوء تفاهمات،تیرگی روابط و عدم تعادل در روابط را به حداقل ممکن رسانید.در بسیاری از صنایع، حوادث کاری به طور عمده به دلیل ناآگاهی و مهارت ناکافی کارکنان رخ میدهد. این بیان به ویژه درباره کسانی کهبا ابزارها و تجهیزات حساس و توام با خطر در کارخانه ها سروکار دارند، مصداق بیشتری دارد. علاوه بر حوادث مختلف که به دلیل نبودمهارت و دانش افراد به وجود میآید، ضایعات کاری و افزایش هزینه های صنعتگر نیز ازجمله نتایج کمبود دانش و توانش نیروی انسانیدر صنایع است. با توجه به مسائل مطرح شده و همچنین عواقبی مانند تنبیه، توبیخ، اخراج و از این دست که به طور عمده به دلیلناآگاهی افراد از سیاست ها، انتظارات و توقعات صنعت و نیز ناآشنایی با انجام بهینه وظایف و تکالیف شغلی است، ضرورت دارد آموزشبه طور جدی مورد توجه صنایع جهت بالا بردن سطح تولید و سطح برقراری روابط صنعتی ، قرار گیرد.

Keywords:

آموزش , روابط , صنعت