ارائه چارچوب ارزیابی مسکن پایدار انرژی صفر مبتنی بر طرح جامع مسکن

توسعه پایدار شهری به تدریج به رویکرد نوینی در حوزه توسعه و برنامه ریزی شهری تبدیل شده است. این رویکرد بر پایداری و استمرار توسعه برای همگان و نسل های آینده طی زمان در ابعاد مختلف تاکید می کند و در پی بهبود وضعیت و از میان برنده کاستی های اجتماعی، فرهنگی جوامع انسانی است. مسکن به عنوان یکی از نیازهای پایه انسان نقش تعیین کننده ای در کیفیت زندگی، رفاه و دستیابی به توسعه پایدار شهری دارد. به طورمعمول، سهم قابل توجهی از انرژی مصرفی در شهرها در بخش مسکن صرف می-شود و این موضوع از دلایل مهم تغییرات آب و هوایی، کاهش منابع طبیعی و اتلاف انرژی است؛ این یک تهدید جدی برای فعالیت های انسانی و رفاه مردم به شمار می رود و راه رهایی از آن، دستیابی به «پایداری» است. در این راستا استفاده از ساختمان انرژی صفر با رویکرد پایداری، می تواند نقش مهمی در کاهش مصرف انرژی و ناسازگاری با محیط زیست ایفا کند. اگرچه ایران از غنی ترین منابع سوخت های فسیلی برخوردار است، اما استفاده نادرست از آن ها خسارات جبران ناپذیری را به کشور تحمیل می کند و لذا پاسخگویی به نیازهای کالبدی، عملکردی و کیفی مسکن و حداقل مصرف انرژی های تجدید ناپذیر در آن نیازمند توجه می باشد؛ بنابراین مقاله حاضر مبتنی بر پژوهش توصیفی با هدف ارائه چارچوبی جهت ارزیابی مسکن پایدار انرژی صفر به بررسی و مطالعه دستورالعمل های ارزیابی مسکن پایدار در هند و استرالیا و مقایسه آن ها با طرح جامع مسکن پرداخته است. نتایج پژوهش نشان می دهد مسکن پایدار انرژی صفر در تحقق سه هدف مهم مسکن مقرون به صرفه، صرفه جویی در مصرف و رفاه، ایمنی و امنیت نقش کلیدی دارد.

Keywords:

توسعه پایدار , مسکن پایدار , انرژی های تجدید پذیر , ساختمان انرژی صفر , طرح جامع مسکن