ناسازگاری دینداری و قومگرایی با رویکرد فقه سیاسی و آیات الاهی

فرض می گیریم قومگرایی با دینداری حداکثری سازگاری ندارد و نمی توان همزمان دیندار واقعی بود و هم قومگرا. بررسی کاربرد واژگان قوم در قرآن کریم نشان داد بیش از چهل نمونه قوم در معنی منفی چون بت پرست، کافر، مشرک، منافق، فاسق، جاهل، مغرور، مجرم، همجنس گرا و ظالم به کار رفته است و تنها چهار نمونه در معنی خوب، آن هم پس از راهنمایی پیامبران به آیین حق و نه با آموزه های قوم طبیعی. فقیهان شیعه برای مرجع تقلید، قاضی، امام جماعت و جمعه، شرط های فراوان برشمرده و هریک را با اشکال و نقد دفع و اثبات کرده اند جز شرط قومیت. کاربست روشنترین اصطلاح فقهی شیعه در نفی قومگرایی، پژوهشی است تازه با نگاه به گره گشایی از قومگرایی افراطی در ساختار امت سازی اسلامی، ملت سازی و توسعه ی همه جانبه کشورهای چون افغانستان و جایگزین کردن اصل دینداری حداکثری بر این نگاه.

Keywords:

ناسازگاری , دینداری , قومگرایی , آیات الاهی , منصب های مهم فقهی