تاثیرطرحواره درمانی هیجانی گروهی بر میزان خودکارآمدی و درد در بیماران مبتلا به رماتیسم مفصلی

مقدمه: هدف این مطالعه بررسی تاثیرطرحواره درمانی هیجانی گروهی بر میزان خودکارآمدی و درد در بیماران مبتلا به رماتیسم مفصلی بوده است. روش کار: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و طرح پژوهش بصورت پیش آزمون- پس آزمون- پیگیری با گروه گواه گسترش یافته می باشد. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به رماتیسم مفصلی مراجعه کننده به درمانگاه های روماتولوژی و بخش های روماتولوژی بیمارستان های شهر شیراز بود. ۴۵ بیمار مبتلا به بیماری رماتیسم مفصلی، بصورت تصادفی در ۳ گروه آزمایشی، پلاسیبو و کنترل قرار گرفتند. پرسشنامه های خودکارآمدی شرر و درد مک گیل، قبل از اجرای مداخله طرحواره درمانی هیجانی گروهی، پس از اجرای مداخله درمانی و ۳ ماه پس از اتمام مداخله درمانی توسط هر سه گروه شرکت کنندگان تکمیل گردید. مداخله طی ۱۶ جلسه بمدت دو ساعت و نیم برگزار گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های تحلیل واریانس چند متغیره، تحلیل واریانس یکطرفه، تست تعقیبی توکی، آزمون مجذور کای و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که طرحواره درمانی هیجانی بر افزایش میزان خودکارآمدی و کاهش میزان درد در بیماران مبتلا به رماتیسم مفصلی اثر معناداری داشت و این اثر پس از پیگیری ۳ ماهه ماندگار بود (۰۰۵/۰≥p).نتیجه گیری: طرحواره درمانی هیجانی می تواند یک مداخله روانشناختی اثربخش برای کاهش درد وافزایش خودکارآمدی در بیماران مبتلا به رماتیسم مفصلی باشد.

Keywords:

رماتیسم مفصلی , طرحواره درمانی هیجانی گروهی , خودکارآمدی , درد