رابطه ساختاری عملکرد تحصیلی و انگیزش تحصیلی با یادگیری خودراهبر (به منظور ارائه مدل مناسب)

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین عملکرد تحصیلی و انگیزش تحصیلی با یادگیری خودراهبر به منظور ارائه مدل مناسب انجام شد. روش تحقیق توصیفی- همبستگی است و جامعه آماری عبارت اند از تعداد دانش آموز دوره متوسطه مدارس دولتی شهرستان سیرجان در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ که تعداد ۹۰ نفر از آنان با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. داده ها با کمک پرسشنامه سنجش عملکرد تحصیلی فام و تیلور (۱۹۹۹)، مقیاس انگیزش تحصیلی والراند و همکاران (۱۹۹۲) و پرسشنامه سنجش خودراهبری در یادگیری فیشر و همکاران (۲۰۰۱) از دانش آموزان جمع آوری شدند. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری و نرم افزار لیزرل انجام شد. نتایج نشان دادند شاخص ریشه میانگین مجذورات تقریب (RMSEA) برابر ۰۱۶/۰ است و مدل از برازندگی خوبی برخوردار است. همچنین قدرت رابطه میان عملکرد تحصیلی با یادگیری خودراهبر برابر ۷۸/۰ و قدرت رابطه میان انگیزش تحصیلی با یادگیری خودراهبر برابر ۵۹/۰ است (۰۵/۰ > p) که نشان می دهد همبستگی مطلوب است. بنابراین بهبود عملکرد تحصیلی و انگیزش تحصیلی در مدارس در یادگیری خودراهبر تاثیر دارد.

Keywords:

عملکرد تحصیلی , انگیزش تحصیلی , یادگیری خودراهبر