تربیت اقتصادی از منظر آیات و روایات با رویکرد تولید

امروزه در ادبیات متعارف مراد از «تربیت اقتصادی» برنامه ها و اقداماتی است که بیشتر کشورهای پیشرفته برای فرهنگ سازی در حوزه اقتصاد به اجرا درمی آورند اما در اسلام تربیت اقتصادی به «ایجاد آمادگی های لازم در متربی به نحوی که ضمن شناختن استعداد اقتصادی خود، بتواند آن را به بهترین وجه شکوفا کند و با اتخاذ میانه روی از منابع موجود به نحوی بهره برداری کند که ممکن و میسر باشد و در طریق تولید و توزیع و مصرف، شریعت الهی را در نظر داشته باشد و همه این فعالیت ها را در جهت قرب به خدا و کسب رضای او به انجام رساند.»گفته می شود. توجه به اهمیت تربیت اقتصادی و رفتارسازی مطلوب در حوزه اقتصاد مقوله ای است که در طول سالیان گذشته همواره مدنظر برنامه ریزان اقتصادی و اجتماعی کشورهای پیشرفته؛ البته منطبق بر دیدگاه آن ها از الگوی مطلوب و مادی زندگی فردی و اجتماعی قرار داشته و برای اجرایی نمودن آن سیاست گذاری هدفمندی را در عرصه نظام آموزشی و فرهنگی تدارک دیده اند. نخستین بخش از شاخص های تربیت اقتصادی که باید به متربیان ارائه شود، شاخص های شناختی در ارتباط با تولید فرآورده های صنعتی و مصرفی یا خدماتی است. در این قسمت ، بر اساس باورهای دینی و قرآنی، نسبت به تولید و منابع تولیدی، گزاره های اعتقادی متعددی وجود دارند که باور به آن ها، انگیزه تولیدگران را از اندیشه مادیت محض به تفکر خدایی و معنوی افزایش می دهد. این گرازه های اعتقادی تربیت اقتصادی در حوزه تولید عبارتند از: توحیدباوری، ایمان به مالکیت مطلق خدا، معادباوری، باور به ربوبیت مطلقه خداوند، اعتقاد به خلافت انسان در زمین، فطرت نگری در سرمایه های طبیعی، باور به فراوانی منابع طبیعی، نگرش عقلی در امور اقتصادی، تخصص در استخراج منابع طبیعی، اولویت سازی در امور اقتصادی و نگاه دینی و ارزشی به کار.

Keywords:

اقتصاد , تربیت اقتصادی , تولید , آیات و روایات