مدل یابی اثربخشی خودارزیابی بر پیشرفت درس ریاضی دانش آموزان دوره ی دوم متوسطه استان قم با میانجیگری خودتنظیمی

پژوهش حاضر با هدف بررسی مدلیابی اثربخشی خودارزیابی بر پیشرفت درس ریاضی با میانجیگری خودتنظیمی انجام شد. این تحقیق به روش میدانی صورت گرفت. جامعه ی آماری آن را تمامی دانش-آموزان دوره ی دوم متوسطه استان قم که در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ مشغول به تحصیل بودند، تشکیل دادند. حجم نمونه شامل ۲۷۸ دانش آموز دختر پایه ی یازدهم رشته ی تجربی بود که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. داده ها از طریق پرسشنامه ی خودارزیابی جاج، ارز، بونو و تئورسن(۲۰۰۳)، پرسشنامه ی خودتنظیمی بوفارد و همکاران(۱۹۹۵) و آزمون ریاضی گردآوری و به روش همبستگی- مدل معادلات ساختاری و به وسیله ی نرم افزار Amos تجزیه و تحلیل شد. یافته های پژوهش نشان داد که مدل با داده های این پژوهش، برازش مناسبی دارد و خودارزیابی با میانجیگری خودتنظیمی بر پیشرفت درس ریاضی تاثیر مستقیم دارد. در این میان رابطه ی همبستگی بین خودارزیابی و پیشرفت تحصیلی (r=۰/۴۲) و خودتنظیمی و پیشرفت تحصیلی (r=۰/۴۰) در سطح اطمینان ۹۹ درصد معنی دار بود. نتایج پژوهش اهمیت راهبردهای خودارزیابی بر پیشرفت درس ریاضی را نشان می دهد. بر این اساس برای افزایش پیشرفت ریاضی دانش آموزان می بایست به آموزش این راهبردها توجه بیشتری نمود.

Keywords:

خودارزیابی , پیشرفت تحصیلی , خودتنظیمی , درس ریاضی