نقش دولت ها در مواجهه با ویروس کووید ۱۹: همگرایی یا واگرایی

شیوع کووید ۱۹ یک چالش بین المللی است که در طی قرون گذشته بی سابقه بوده است. این ویروس که در اواخر دسامبر ۲۰۱۹ در شهر ووهان چین منتشر شد، طی زمان کوتاهی سرتاسر جهان را در برگرفت. سیاست و عملکرد کشورها در مواجهه با بحران کرونا، بخشی تحت تاثیر خط مشی جهانی و بخشی نیز حاصل عملکرد داخلی است. سوال اصلی مقاله حاضر این است که نقش دولت ها در کنترل و مدیریت شیوع پاندمی کرونا، ویروس نوین در جهان را چگونه می توان ارزیابی، استنتاج و تحلیل کرد؟ و آیا اقدامات اتخاذی توسط دولت ها به همکاری کشورها با یکدیگر منجر می شود یا بالعکس موجب نزاع و اختلاف کشورها می شود؟ یافته ها نشان می دهد که در شرایط همه گیری بیماری کووید ۱۹ در جهان باتوجه به رویکرد رئالیسم ساختاری در نظام بین الملل دولت ها همچنان بر مرزبندی های سیاسی و جغرافیایی خود تاکید کرده که این امر مانع مدیریت و جلوگیری از شیوع این بیماری در جهان می باشد. شیوع این بیماری بار دیگر نشان داد همانطور که نئورئالیست ها تاکید می کنند دولت ها همچنان مهم ترین بازیگران نظام بین الملل به شمار می آیند. همچنین پاندمی کرونا محل تلاقی اندیشه ها و نزاع گفتمانی در عرصه بین الملل است که زمینه رقابت های سیاسی، اقتصادی و ... را برای دولت ها فراهم می سازد. این فرضیه، خود را وفادار به خصلت فاقد اقتدار مرکزی در محیط بین الملل می داند که کشورها را به اصل خودیاری و بقا سوق می دهد. قابل ذکر است که مقاله حاضر از روش توصیفی تحلیلی در روش جمع آوری داده ها به شیوه کتابخانه ای (اسنادی) بهره برده است.

Keywords:

دیپلماسی , رئالیسم ساختاری , کووید ۱۹ , نظام بین الملل