تبیین «قاعده دعوت به خیر» در فقه تربیتی

فقه تربیتی به عنوان بابی جدید در فقه و قلمرو نو در مطالعات تربیتی در حال شکل گرفتن است. همانطور که رشد و نمو «قواعد فقهی» در فقه مهم و لازم بوده، تکوین و رشد شاخه «قواعد فقه تربیتی» نیز از اهمیت برخوردار است. نوشتار حاضر «دعوت به خیر» را در قامت یک «قاعده فقه تربیتی» تبیین نموده و با روش شناسی فقهی و اجتهادی در سه بخش از مدرک قاعده، مفاد قاعده و تطبیقات و دلالت های تربیتی این قاعده بحث کرده است. بنابر نتایج این پژوهش، دعوت به خیر بر مکلفان مستحب عینی و نیز بر عده ای از واجدین شرایط، واجب کفایی است. همچنین دعوت به خیر به مثابه یک روش تربیتی، دارای عناصر، شرایط و اصول حاکم است. برخی از شرایط مانند: علم داعی، مبتلابه و مفید بودن مدعو الیه و عقل و امکان فهم و پذیرش مدعو و ... . برخی از اصول مانند: استحباب اتقان دعوت، تقدم دعوت عملی بر دعوت لسانی، تقدم دعوت نرم بر سخت و ... .

Keywords:

دعوت , هدایت , فقه التربیه , قواعد فقهی تربیت , اصول تربیتی